Kagib Weteninhethart

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen van de verbinding met het Hart, waardoo

Diepte, rijpheid, volwassenheid kun je niet doen. Het is een vrucht. Er is een kans dat deze vrucht kan groeien. Of die kan groeien hangt van je intentie af. Ook aan die intentie gaat meestal heel veel vooraf. Loutering. Dat je het op allerlei manieren wel probeert te doen, vechten, geluk buiten jezelf proberen te vinden. Totdat je inziet dat t op die manier niet werkt. Dat jij het niet kan doen. Dat je slechts jezelf open kan stellen, ruimte scheppen, leeg worden voor dat wat wel Weet en Ziet. Het ego wil in eerste instantie met alle macht aan een droom vasthouden Wat voor droom dan ook. Vechten voor die droom. Niet wakker worden, nee het liefst blijven slapen, in wat voor droomwereld je ook leeft. Ieder leeft in zijn eigen droomwereld. Een droom die er heel mooi uit kan zien, verheven, mensen redden/helpen etc. maar t blijft toch dromen. Jij blijft het doen, en de Werkelijkheid kan zich niet openbaren. Wakker worden doet pijn. Wakker worden vervreemdt je in eerste instantie va