Kagib Weteninhethart

Wij kiezen de superioriteit van de geest boven de dwingende noodzakelijkheden van het lichaam. Want deze laatste zijn vervat in het aardse mensendier, waarmede wij ons zelf hebben bekleed en waarin wij onze toevlucht hebben gezocht. U zult misschien, goede lezer, zeggen: daar weet ik niets van en dus gevoel ik mij voor een dergelijke levensinstelling niet verantwoordelijk. Maar ik vraag u: wat kan er tegen zijn, in ons lichaam, temidden van alles wat er in leeft en zich beweegt, één heer en meester te kiezen en tot de ontdekking te komen dat wij dat zelf zijn? Want wat u zelf bent is er altijd geweest, al is het voor aeonen ondergegaan in verduistering en angst. Het is er 'van voor de grondlegging der wereld'. Wij staan hier niet voor een frase van een aangenomen geloof, maar wel voor een feit dat een mens kan waarmaken, zodat hij terugkeert in de schoot der godheid waarin zijn oorspronkelijk heil is gelegen. Indien een mens deze weg kiest, gaan veranderingen in zijn dagelij

Het is altijd op de plaats waar wij zijn, ook al wordt die plaats ons door een legio van bewegingen en belangen betwist. Soms maakt het de indruk dat al het andere als om strijd zich verdringt om de open zetel te bezetten waarvan het stille en zichzelf zijnde de enige rechtmatige eigenaar is. Want wij mensen hebben maar één eigendom dat zich handhaaft: wat wij zelf zijn. Wij zijn ons eigen eigendom. Het is onze kwaliteit, waaraan alle andere kwaliteiten ondergeschikt zijn of zich naar moeten voegen. De kracht der krachten, het licht der lichten, de klank der klanken. Wanneer wij iets innig en waarachtig willen, is in dat willen zelf aanwezig wat wij zoeken. Door het te willen, deelt het zich aan onze ziel mee en van daaruit krijgt het heerschappij over onze gedachten en handelingen. Het waarlijk willen maakt een mens stil van binnen en naarmate hij daarop zijn aandacht richt, leert hij er mee omgaan zodat het mogelijk is steeds meer de beschikking erover te krijgen. Het is het eigen

Is het niet het denken, dat iets van je maakt? En ja, als dat denken er niet is dan ben je toch ook niks? Als ik dan bewust ga denken, oh wat ben ik geweldig, of oh wat ben ik niks waard, dan is dat weer heel geforceerd. Is dit niet interessant om naar te kijken, naar wat je over jezelf denkt? En dan zeg ik, dat denken is maar een spelletje dat met je gespeeld wordt. Bewustzijn is van een totaal andere orde, das niks. Je Bent gewoon, en dat is alles. Daarin is het vervuld, daarin ben je vervuld. Gevuld met Licht. Juist daardoor is het leven zo licht, want je hoeft niets meer te bewijzen, niet meer anders te zijn dan je bent. Niks verdedigen, niks beschermen, niks verbergen. Want dat is alleen maar als je denkt iets te zijn. Het is zo stil, heeeeel stil. Alleen dat denken maakt steeds die drukte. Dus als dat er niet is, ja dan is t wel lekker vredig. Wat kan je dan nog uit die vrede halen? Je ziet gewoon wat is, drinkt het in, zet er niks tussen, geen beeld dat je opbouwt. Ste

Er is geen andere mogelijkheid. In het vervolg zal de levensgang begeleid worden door een zekere opgewekte gelatenheid. Dit betekent dat er vele zaken zijn waaraan wij niet meer die grote waarde hechten zoals vroeger. We leren een 'laten' kennen, niet uit onverschilligheid, integendeel, maar we hebben een andere belangstelling gekregen zodat het soms gelijken kan, vooral in het begin, dat ons leven erdoor verarmd wordt. Maar laat u niet misleiden. De armoede van de geest is zelfs een voorwaarde voor de noodwendige vervulling. Deze vervulling is een geschieden van binnen uit en stemt tot grote dankbaarheid en liefde en warmte, die u op den duur nooit meer zullen verlaten. Het hoge leven heeft niets te verliezen omdat het volstrekt zichzelf is. Het kan er zich niet op laten voorstaan dat het is zoals het is. Het is ook niet noembaar. Het behoeft zich niet te behouden want iets dat werkelijk is kent geen zelfbehoud. Het lagere leven kan zonder zich te behouden willen niet leve

Het is een groot ogenblik in ons leven als wij de superioriteit van de geest verkiezen boven het lichamelijke leven en in die zin 'de hand aan de ploeg slaan en niet om zien. Dit laatste leidt de eigenlijke zin in van concentratie, het uit vrije beweging aandacht schenken aan het ogenblik waarin wij leven. Want dit betekent ons van de onvermengde d.i. de vrije wil tot leven bewust te zijn en daardoor tegenwoordigheid van geest te betrachten. Want het vermogen tot aandacht op een vast of denkbeeldig punt brengt met zich mede een zich onttrekken kunnen op dat ogenblik aan al het andere. De consequenties daarvan zijn enorm en banen de weg tot de toegang van die geestelijke staat die zelfstandig en uit eigen beweging opbloeit in een verlichting waardoor het rijk van de geest gekenmerkt wordt. Hierin ligt het geheim van een afscheid nemen van het gecompliceerde en vaak smartelijke leven waarvan gezegd is dat we eerst ons leven moeten verliezen om het daarna in ongereptheid en heerlijk

Het 'goed doen' (Eén is goed) hangt af van de wijze waarop ons innerlijk leven zich ordent. Ge kunt er volstrekt zeker van zijn dat u op de goede weg raakt als u het echt wil. De goede weg ligt in het onvoorwaardelijke geloof en vertrouwen in u zelf, uw zelfkwaliteit, het unieke beginsel van uw eigen ondeelbaarheid, uw ware en werkelijke individualiteit, de grondslag en basis van uw echte persoonlijkheid. In welk een toestand zich iemand ook moge bevinden, hetzij wanhoop, twijfel of angst, laat hij zich nooit en te nimmer laten beroven van de waarachtige wil tot de eigen bestemming. Angst is de grote boosdoener, het grootste kwaad en oorzaak der menselijke ellende. Hoe legio ook de vormen zijn en machten die u van de weg tot u zelf zouden willen weerhouden, het is de grote kunst zich hierdoor niet te laten intimideren en imponeren. Naarmate het ware Ik, het Zelf in ons werkzaam wordt, zullen we deze werkzaamheid in ons kunnen gewaarworden. Dan krijgen we bewust deel aan inne

Hoe we over het algemeen geprogrammeerd zijn door cultuur, opvoeding, alles wat ons met de paplepel is ingegoten gaat juist voorbij aan dat wat er altijd is. De grootste rijkdom die je jezelf voor kan stellen. Alles is gebouwd op doen, van alles doen om bevredigd te worden, om er te mogen zijn. Van alles verzamelen, alles gericht op buiten onszelf zijn. Terwijl de vervulling van onze diepste dromen binnenin is. We gaan er steeds aan voorbij, zoeken het in zoveel andere dingen. Zo blijven we afhankelijk van bevestiging, van blijft het wel goed gaan, ik moet me wel groot houden, en ojee als hij/zij me in de steek laat, ik moet ze wel tevreden houden anders laten ze me vallen als een baksteen, ik moet presteren want anders mag ik er niet zijn, mag niet mezelf zijn, niet gevoelig zijn, niet huilen en kwetsbaar zijn want dan vinden ze me maar gek, val ik er buiten, kom ik alleen te staan. Eindeloos kan ik zo doorgaan terwijl de vervulling van alles, de grootste rijkdom, het antwoord op a