Kagib Weteninhethart

Het was een maanloze nacht en het zuiderkruis stond helder boven de palmen. De zon zou nog uren op zich laten wachten, in die stille duisternis stonden alle sterren erg dicht bij de aarde en ze fonkelden helder; ze waren doordringend blauw en de rivier liet ze geboren worden. Het zuiderkruis stond alleen zonder andere sterren in de buurt. Er was geen wind en de aarde leek stil te staan, vermoeid van de aktiviteiten van de mens. Het zou een heerlijke morgen worden na zware regenval en er was geen wolk aan de lucht. Orion was al onder gegaan en aan de verre horizon stond de morgenster. In de nabijgelegen vijver in het bos kwaakten kikkers; ze zouden een tijdje zwijgen, weer ontwaken en verder gaan. Er hing een sterke jasmijngeur in de lucht en in de verte werd gezongen. Op dat uur was er ademloze stilte en haar tedere schoonheid hing over het land. Meditatie is de beweging van de stilte. Op een dag kwam een moeder en vroeg, 'Wat is liefde? Is het zorg, is het vertrouwen, is het ve...

De Stroom.. Als de verbinding met de Ziel gemaakt is, dan Weet je zelf als je daar weer uit treedt. Als er een stuk van ego, eigenwilligheid is. Als je jouw wil volgt, jouw zin doet. Dan stap je uit de Stroom. Dat voel je ook, dat Weet je, het voelt niet meer gedragen. Er begint iets te wringen, te wrikken. Maar zelfs dan is t niet makkelijk te luisteren. Soms wil zich dan toch iets uitleven, waarna weer stuk bezinning volgt. Daarna geef je jezelf, een stukje wijzer geworden, helemaal vrijwillig weer over aan de Ziel. Maar je kunt het niet doen. Daarmee zet je alleen maar andere krachten in gang, roep je andere werelden op, die niets met de Eeuwige Waarheid te maken hebben. Dan blijf je gevangen in de dualiteit van hemel en hel, al kan die hemel er nog zo mooi uitzien. Daarnaast kun je in dat wat je dan ziet niet helder Zien wat is, maar zal er interpretatie zijn vanuit eigen subjectieve achtergrond en beleven. Ook n gevoeligheid kan er zijn met alles wat in die werelden zich af...

Het is het oudste levende ding op aarde. Het heeft gigantische afmetingen, is hoog en heeft een reusachtige stam. Tussen andere roodhoutbomen, die ook zeer oud waren, stak deze boven alles uit; andere bomen waren aangetast door vuur, maar deze was niet getekend. Hij had alle ellendige dingen uit de geschiedenis overleefd, alle oorlogen van de wereld, alle ellende en verdriet van de mensheid, vuur en bliksem, de stormen der tijd, zonder te zijn aangetast, majestueus en volslagen alleen, met immense waardigheid. Er waren branden geweest maar de bast van deze roodhoutboom was in staat deze te weerstaan en te overleven. Hij verhief zich naar de hemel, terwijl je eronder zat, reusachtig en tijdloos. Juist zijn jaren verschaften hem de waardigheid van stilte en de afstandelijkheid van hoge ouderdom. Hij was even stil als je geest, even stil als je hart, en leefde zonder de last van tijd. Je was je bewust van compassie die nooit door tijd was aangetast en van onschuld die geen verwonding of ...

Het bos sliep; het pad dat er door heen liep was donker en kronkelend. Niets bewoog; de lange schemer was net verdwenen en de stilte van de nacht bedekte de aarde. De kleine murmelende beek, zo opdringerig overdag, gaf zich over aan de stilte van de vallende nacht. Door de kleine opening tussen de bladeren schenen de sterren, helder en erg dichtbij. De duisternis van de nacht is even noodzakelijk als het licht van de dag. De vriendelijke bomen waren in zichzelf gekeerd en op een afstand; ze waren overal om je heen, maar toch afstandelijk en onbereikbaar; ze sliepen en wilden niet worden gestoord. In deze stille duisternis was groei en bloei, het verzamelen van krachten voor de nieuwe dag. Slaap is heel belangrijk, slaap zonder teveel dromen, zonder teveel gewoel. In de slaap gebeuren veel dingen, zowel in het fysieke lichaam als in het brein; ze zijn een, een uniforme beweging. Voor deze structuur is slaap een absolute noodzaak. In de slaap komen orde, aanpassing en diepere waarnemin...

Alles is energie. We kunnen wel van alles doen om iets te veranderen, bv positief denken of allerlei manieren bedenken om ons af te sluiten, en toch zal zo nooit ware bevrijding komen. De enige mogelijkheid ligt in werkelijk ons energiepeil te verhogen. Dit kan pas door onszelf open te stellen voor de Ziel, hier naar te luisteren. Kwetsbaar durven zijn, onze schaduw onder ogen durven zien. Durven geconfronteerd te worden met dat wat nog geen Liefde is, maar wel bevrucht wil worden, eventueel op wil lossen in die Liefde. Werkelijk verantwoordelijkheid nemen. Als dit proces meer en meer plaatsvindt dan hoeven we niet meer positief te denken of ons af te sluiten voor zogenaamde negatieve energieën. Zolang er 'negatieve' energieën zijn, is er iets in ons wat ze binnen laat komen, waardoor we erdoor beïnvloed kunnen blijven worden. Dan kunnen we die energie, die persoon, of die situatie wel de schuld geven, maar dan is het beter om in onszelf te kijken, waarom we geraakt word...

er is een pad dat door het groene, glinsterende veld leidt, door een zonovergoten bos en verder. Er komt bijna niemand in deze bossen, vol licht en schaduwen. Het is er erg vredig, stil en afgelegen. Er zijn eekhoorns en af en toe een hert, verlegen, waakzaam en wegsnellend; de eekhoorns slaan je vanaf een tak gade en schelden je soms uit. Deze bossen hebben de geur van zomer en vochtige aarde. Er zijn enorme bomen, oud en bedekt met mos; ze verwelkomen je en je voelt de warmte van hun gebaar. Elke keer als je er zit en door de takken en bladeren naar de prachtige, blauwe lucht omhoog kijkt, word je door dit welkom en deze vrede opgewacht. Je liep met anderen door de bossen maar er was afstand en stilte; de mensen babbelden, onverschillig en zich niet bewust van de waardigheid en grootsheid van de bomen; ze hadden geen relatie met hen en daarom waarschijnlijk ook geen relatie met elkaar. De relatie tussen jou en de bomen was volmaakt en direkt; jij en zij waren vrienden en daarom was ...

Het was een hete, droge zomer geweest met af en toe een regenbui; de grasvelden werden, bruin, maar de grote bomen met hun zware bladerendek waren gelukkig en de bloemen bloeiden. Het land had in geen jaren zo'n zomer beleefd en de boeren waren blij. In de steden was het afschuwelijk, de vervuilde lucht, de hitte en drukke straten; de kastanjes begonnen al een beetje bruin te worden en de parken waren vol mensen met kinderen die overal schreeuwend rondrenden. Op het platteland was het erg mooi; op het land is het altijd vrede en de kleine, smalle rivier met zwanen en eenden bracht betovering. Romantiek en sentimentaliteit waren veilig opgeborgen in de steden, en hier midden op het platteland met bomen, weiden en beken, was schoonheid en verrukking. Er is een weg die door de bossen leidt, de gevlekte schaduwen en elk blad, elk stervend blad, elk grassprietje herbergen deze schoonheid. Schoonheid is niet een woord, een emotionele reactie; het is niet iets zachts dat door denken ka...