de gebroken kruik

Jezus zeide: Het Koninkrijk van de Vader is gelijk een vrouw, die een kruik vol meel draagt. Terwijl ze wandelde op een verre weg, brak het oor van de kruik, het meel stroomde achter haar op de weg. Zij wist het niet, zij had het ongeval niet opgemerkt. Toen zij haar huis bereikt had, zette zij de kruik neer, zij bevond haar ledig.

Het Koninkrijk is niet iets dat men behouden kan. Ook kan men zich niet voornemen, dat men het kan uitdelen of dat men kan zeggen: kom allen hier en neem uw deel tot er niet meer is. Het heeft geen zin. Zodra men het koninkrijk kent, is men als het ware vergeten, dat men het kent. Het is net zoals wanneer men lief heeft. Daar praat men niet over om de eenvoudige reden, dat men er niets aan doen kan. Indien liefde tot de mens komt, schenkt hij die. Hij piekert er niet over of dit nu wel liefde is. Dit is een zaak, die hij niet nader kan bestemmen. Men heeft lief ondanks zich zelf, en men vraagt niet terug. Zal een roos stilstaan bij het feit dat ze geurt? Ze geeft haar geur prijs, ook als er niemand komt om er aan te ruiken. De vrouw weet niet dat ze een ongeval heeft gehad. Wij zeggen: Mijn hemel, een ongeval, en hoe was het dan?

Deze vrouw was een lady. Zelfs al had ze het ongeval wel opgemerkt (wat haast niet anders kan) dan zou ze er niet over gesproken hebben, niets hebben laten merken. Als er een scherf van je hart gaat en het koninkrijk komt binnenstromen dankun je daar toch geen drukte over maken? Er is immers een scherf van je hart, het oor is er af. Want daarin geef je je leven. Uit liefde geef je je leven in het diepste verraad. De liefde blijft de liefde vóór of na het verlies van het oor. Daar ga je toch niet over lamenteren en wrokken en zeuren. Al het meel stroomt weg. Het was trouwens nog niet gezuurd. Het was eenvoudig melig. Toen ze thuis kwam was haar kruik leeg. Al het meel was eruit gestroomd. Wat zonde, wat zonde en wat nu? De leegte wordt vergeleken met het koninkrijk van de Vader. Zij was weer thuis. De leegte is voorwaarde voor de volte van het koninkrijk. En dat is heel iets anders. Door de zuurdesem.


Verwondering


Ach lieve onnozele
vrouw
die haar oortje heeft
verloren
en thuis geen raad
meer weet
met het leeggestroomde
hart.
Wat zal er nu dan wel
in die leegte
zijn geboren
dat u dan zo
vervult
en alle beschrijving
tart.

Ik zie u lachen
nu
waar is de 'meligheid'
Ge weet nu zelf niet meer
hoe gelukkig
ge wel zijt.
Ge praat er ook niet over
dat ge onwetend waart
alleen uw lach
uw lach
die is de hemelen waard.
Uw lachen is zo zuiver,
ge lacht
als of ge nu pas weet
hoe t is
Als ge bemint.

Ge hebt in u
het Konnkrijk
zo onbevreesd
vol kracht,
is dat soms
de vervulling
waarop ge hebt gewacht...
Te danken aan uw dapperheid
en het negeren van gezeur.

Ge hebt u
niet beklaagd,
thuis
was de open deur.
En dan begon het gisten
wat geschiedde om u heen
waarvan de lucht vervuld was
beslist niet van geween
en knarsentanden,
maar lieflijk
van kleur en licht.
en vol van
tedere innigheid.
O welk een schoon gezicht
terwijl ge toch
niet nodig vond
U zelf te bekijken.

Het oor was van
uw kruik
enkel een puur
verrijken en
vervullen van
de leegte na
het verloren meel.
Niets hebt ge
ervan gemerkt.
Ik ga er niet meer
over schrijven
maar zal
bij dit aanschouwen
altijd verwonderd
blijven.


Barend van der Meer

De uitgesproken woorden: