het zuurdesem
Jezus zeide: Het Koninkrijk van de Vader is gelijk een vrouw, die een weinig zuurdesem nam en het verborg in meel en er grote broden van maakte. Die oren heeft, die hore.
Het is steeds weer treffend dat,, hoe bekend deze gelijkenis ook is, het koninkrijk der glorie en gelukzaligheid met een weinig zuurdesem wordt vergeleken. Want wat is nu een weinig zuurdesem? Zo goed als niets. Hoe moeilijk aantoonbaar is het koninkrijk, dat men tot een dergelijke gelijkenis zijn toevlucht moet nemen. Een weinigje ervan in het vat van het lichaam. Tot op de bodem, tot aan de bodem. En de inhoud van uw lichaam, het meel, is de ziel. Kleine ziel, veel ziel, grote ziel.
Er zijn vele mensen, die niet naar hun ziel omkijken. Het lichaam overheerst. Het bewustzijn is vervuld van lichamelijkheid en de strijd om het lichaam. Of van geleerdheid en weten-willen. Van zorgen en verdriet, van lusten en lustobjecten.
Waarmede vervult een mens zijn bewustzijn?
Het neemt onmiddelijk de gestalte aan van het object, dat hij kiest, en deze gestalte functioneert in zijn lichaam. Het denken neemt maar een zeer kleine plaats van het eigenlijke bewustzijn in, maar het wordt zo overheersend dat er weinig overblijft voor het overgrote, andere deel. Daardoor verkommert de ziel en kan zij niet groeien en worden de gevoelswaarden veracht.
Er zijn drie rijken, die tot één rijk moeten worden, namelijk tot de gehele mens. Het rijk van het denken, dat culmineert in het brein, van het gevoelen, dat heerst in de ziel, en het rijk dat met de werking van zuurdesem is aangeduid, het rijk van de geest, dat culmineert in het ware zelf, waarvan de geestesvonk het zaad is.
Uit het vonkje van de geest ontstaat de oereigen gestalte van de mens, de innerlijke gestalte, de vorm van wat hij eeuwig is en was en zijn zal. De zuurdesem is de werking van het godsrijk en deze werking vindt zijn oorsprong in die verborgen geestesvonk op de bodem van zijn ziel. Dit is niet een gedachte, maar het wordt tot gedachte, zodra we er de gewaarwording van krijgen.
Het is dus nodig zeggenschap te krijgen over ons brein en dientengevolge over het denken, zeggenschap over onze ziel aangaande onze gevoelens, neigingen en verlangens om ons daardoor beter bewust te worden wat er in ons beweegt. Tot we een zone in het innerlijk leven leren kennen, waar het stil is, en het klare en heldere stromen van de geest in ons gekend wordt. Want in de zuurdesem is een zeer levendige, ja uitbundige werking, die wanneer ze zich rechtstreeks aan het bewustzijn zou mededelen, een licht en een vreugde zou opleveren waardoor veeleer een verbranding van onze gewaarwording zou geschieden. Het is wel te begrijpen, dat dit een toestand van extase zou medebrengen, van geestvervoering, die we niet huldigen, ook al wordt dit zelfs gezien als een bekroning van het zoeken en een uiteindelijke bestemming.
Dat doet het geweld van de innerlijke gisting en niemand zou dit geweld kunnen verdragen. Het Zelf in de mens moet namelijk ook dit geweld kunnen beteugelen. Daarom is er gesproken over de zuurdesem, want het gistingsproces is een langzaam en geduldig veranderen in het meel en juist daarin ligt de kracht, die de mens behoeft.
De kracht der zelfverandering die hij ondergaat, zodra hij bewust bemerkt, dat het vermogen van de geest zijn 'willen' is, een allerinnerlijkst willen, niet beheerst door zijn brein, noch door de bewegingen van zijn gevoelen, maar door de kracht van zijn geest in het vaste besluit, waarmee hij zijn keuze doet. Ieder mens, wie hij ook is, kan zonder inmenging van invloeden van buitenaf, komen tot de vrijheid van keuze aangaande dit besluit.
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=SF7839CE
Het is steeds weer treffend dat,, hoe bekend deze gelijkenis ook is, het koninkrijk der glorie en gelukzaligheid met een weinig zuurdesem wordt vergeleken. Want wat is nu een weinig zuurdesem? Zo goed als niets. Hoe moeilijk aantoonbaar is het koninkrijk, dat men tot een dergelijke gelijkenis zijn toevlucht moet nemen. Een weinigje ervan in het vat van het lichaam. Tot op de bodem, tot aan de bodem. En de inhoud van uw lichaam, het meel, is de ziel. Kleine ziel, veel ziel, grote ziel.
Er zijn vele mensen, die niet naar hun ziel omkijken. Het lichaam overheerst. Het bewustzijn is vervuld van lichamelijkheid en de strijd om het lichaam. Of van geleerdheid en weten-willen. Van zorgen en verdriet, van lusten en lustobjecten.
Waarmede vervult een mens zijn bewustzijn?
Het neemt onmiddelijk de gestalte aan van het object, dat hij kiest, en deze gestalte functioneert in zijn lichaam. Het denken neemt maar een zeer kleine plaats van het eigenlijke bewustzijn in, maar het wordt zo overheersend dat er weinig overblijft voor het overgrote, andere deel. Daardoor verkommert de ziel en kan zij niet groeien en worden de gevoelswaarden veracht.
Er zijn drie rijken, die tot één rijk moeten worden, namelijk tot de gehele mens. Het rijk van het denken, dat culmineert in het brein, van het gevoelen, dat heerst in de ziel, en het rijk dat met de werking van zuurdesem is aangeduid, het rijk van de geest, dat culmineert in het ware zelf, waarvan de geestesvonk het zaad is.
Uit het vonkje van de geest ontstaat de oereigen gestalte van de mens, de innerlijke gestalte, de vorm van wat hij eeuwig is en was en zijn zal. De zuurdesem is de werking van het godsrijk en deze werking vindt zijn oorsprong in die verborgen geestesvonk op de bodem van zijn ziel. Dit is niet een gedachte, maar het wordt tot gedachte, zodra we er de gewaarwording van krijgen.
Het is dus nodig zeggenschap te krijgen over ons brein en dientengevolge over het denken, zeggenschap over onze ziel aangaande onze gevoelens, neigingen en verlangens om ons daardoor beter bewust te worden wat er in ons beweegt. Tot we een zone in het innerlijk leven leren kennen, waar het stil is, en het klare en heldere stromen van de geest in ons gekend wordt. Want in de zuurdesem is een zeer levendige, ja uitbundige werking, die wanneer ze zich rechtstreeks aan het bewustzijn zou mededelen, een licht en een vreugde zou opleveren waardoor veeleer een verbranding van onze gewaarwording zou geschieden. Het is wel te begrijpen, dat dit een toestand van extase zou medebrengen, van geestvervoering, die we niet huldigen, ook al wordt dit zelfs gezien als een bekroning van het zoeken en een uiteindelijke bestemming.
Dat doet het geweld van de innerlijke gisting en niemand zou dit geweld kunnen verdragen. Het Zelf in de mens moet namelijk ook dit geweld kunnen beteugelen. Daarom is er gesproken over de zuurdesem, want het gistingsproces is een langzaam en geduldig veranderen in het meel en juist daarin ligt de kracht, die de mens behoeft.
De kracht der zelfverandering die hij ondergaat, zodra hij bewust bemerkt, dat het vermogen van de geest zijn 'willen' is, een allerinnerlijkst willen, niet beheerst door zijn brein, noch door de bewegingen van zijn gevoelen, maar door de kracht van zijn geest in het vaste besluit, waarmee hij zijn keuze doet. Ieder mens, wie hij ook is, kan zonder inmenging van invloeden van buitenaf, komen tot de vrijheid van keuze aangaande dit besluit.
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=SF7839CE
Reacties