de Christus
Die Christus hoeft natuurlijk niet een persoon buiten jezelf te zijn, het kan ook de innerlijke Christus in jou, dat wat Weet in jou zijn. Het heeft geen oordeel over jou maar Licht wel in over dat wat is, en vraagt jou om verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat is. Verantwoordelijkheid is weer heel wat anders dan schuld.
En ja, mensen om je heen kunnen ook als de christus fungeren als aanrakingspunt van iets wat in jou gezien wil worden, en als we het niet willen zien dan protesteren we, gaan we vechten, ons verdedigen. Het kan ook nog zijn dat je nog niet voldoende vertrouwd op je innerlijke Waarheid, ook dat is een proces.
Maar hoe dan ook als er geen levende Verbinding is dan worden we geleefd door beelden, verbeeldingen, maken we van boeken en inspiratoren wat we zelf willen. Hoeft niet eens altijd heel makkelijk te zijn, misschien leggen we onszelf en vaker ook de ander van alles op wat wel en niet mag.
Maar t blijft dood, er zit geen leven in, het is jouw invulling of de invulling van een groep misschien een hele grote groep die jou daarin weer manipuleert misschien zelfs op leven en dood. Maar t blijft mensenwerk echt Leven is hierin niet, de Christus de Waarheid is hierin niet aanwezig.
Als je dan de Verbinding gemaakt hebt met de Christus met het Bewustzijn, ja, dan ga je op weg, dan ga je door vele vele innerlijke veranderingen heen, die vaker heel veel pijn doen, in de confrontatie. Maar als je je hieraan over geeft, eerlijk en puur zal meer en meer in je op kunnen staan wat onaantastbaar is wat Liefde is, wat Waarheid is. De Waarheid de Liefde blijft over.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties
Zomaar een aanvoeling he? Zouden deze innerlijke veranderingen nou echt allemaal -stuk voor stuk- zo heel veel pijn doen? Mijn ervaring is iets anders. Ik geloof, als een mens al voorwerk heeft gedaan, door eerlijke reflectie(s) en indien nodig ook introspectie, vooral veel heeft doorvoeld, verwerkt en doorgrond, we niet al te zeer in “algemeenheden” mogen blijven hangen. Dat het ware Pad altijd extreem moeilijk en vooral pijnlijk zou zijn, in iedere “fase” opnieuw? Dit wordt vaak beweerd. Nee. Mijn idee: de eerste slagen hierin kunnen wezenlijk van betekenis zijn. Dan verandert er al iets in de hersenstructuur van de mens en kunnen “ onheilzame sporen”, eigenlijk de vervanging hiervan, al heel anders gaan functioneren, en zo invloed uitoefenen op volgende confrontaties, moeilijkheden etc. Er wordt als het ware een bodempje gelegd en steeds meer. Hiermee wil ik natuurlijk deze pijn, die ook tegelijkertijd zo werkelijk is, niet ontkennen. Ook ik heb pijn hier ervaren. Zeker.
En zie: als we dan inderdaad zo‘n moeilijkheid kunnen zien, “zoals het werkelijk is”, zonder oordelen of ook maar iets te willen veranderen, de pijn kan oplossen en wel voorgoed. Zo slingeren wij namelijk niet de hele tijd van de ene tegenstelling naar de andere he? Dit beleef ik zeker niet als methodiek! Nee, in mijn aanvoelen komen we hier aan bij het bestaansvlak van het Zijn, buiten tijd.
Ja, natuurlijk die Levende Verbinding he? Dan kunnen de vele identificaties van de mens, in een stromend leven, steeds meer dis-identificeren. Een totale opschoning van alle vastgekoekt vuil, (conditionering). Zucht van verlichting … :) Aaaahhhh
Rita
Wij kennen elkaar nog niet. Ik ben Rita, nu ruim een maand (geloof) ik in contact met Kagib. Een in alle opzichten verrassend, heel Helder en Dierbaar treffen, steeds weer. :)
Hartgroet, Rita