sterven
Mens, de figuur der wereld vergaat al met de tijd,
Wat zijt gij dan gesteld op hare heerlijkheid.
Het draait eigenlijk alles om, en eigenlijk leven we ook omgekeerd.
We proberen het geluk te vinden in de wereld, buiten onszelf, terwijl t geluk en ware vervulling in onszelf ligt. Dat wat niet van de tijd is.
Gevangen in de tijd, in alles wat zich binnen die tijd afspeelt. De tijd die ons gegeven is, en zo ontnomen kan worden.
Helemaal vol daarvan, vaak helemaal verblind, verdoofd, door alles wat zich in de wereld afspeelt.
En de ironie is, het paradijs kan er ook op aarde zijn. Maar de sleutel ligt niet buiten maar binnenin onszelf, dat wat dus niet van de tijd is.
Dat wat onafhankelijk is van alles wat zich binnen de tijd afspeelt.
De Liefde.
Maar de Liefde die niet van deze wereld is. Wil die in ons opstaan, dan zullen wij moeten sterven, terwijl we hier nog leven.
Als we het toelaten zal de Liefde alles doden met Liefde wat geen Liefde is, zonder belang of verlangen, heel onpersoonlijk.
Misschien wordt je hart hierdoor gebroken, ligt je leven aan gruzelementen.
Alles totaal illusie. Alles waarvoor je geleefd hebt, wat zo belangrijk leek, waar je helemaal voor kon gaan..
En dan treedt de Liefde je leven binnen. Die Kracht bouwt zich uit, wordt krachtiger en krachtiger, belicht, licht in. De rest wordt flets, meer en meer alles doorzien, dwars door alles heen kijken, dmv de Liefde. In eerste instantie daardoor wanhoop en vertwijfeling. Het gebroken hart.
Wat is dan nog de zin van het leven?
Het antwoord wordt gegeven, door de Geest van de Liefde.
Dat wat Weet, alles Weet, Weet wat is.
Geen schijn, en spelletjes, maar puur de Waarheid.
Zo zal er heel veel sterven in je, als t geen voeding meer krijgt, de wortel ervan eruit getrokken wordt. Leger en leger dat je wordt, waar je eerst zo vol van was, het is niets meer. Alles zo vluchtig en in verandering.
Hoemeer werkelijk in jou kan sterven hoe meer er ruimte kan komen voor dat wat niet van de tijd is. Strijd en overleven verdwijnt, verstild, en je komt waarlijk tot Leven.
Je stapt in het Eeuwige Leven, het Eeuwige leven staat in je op.
En wat kan de dood dan nog met je doen. Welke angst kan de dood je dan nog aanjagen, als het leven Eeuwig is?
Als er iets in jou heeft mogen opbloeien, opgroeien, wat onaantastbaar is, wat niet kan bederven, wat is, was en altijd zal Zijn. In welke dimensie je hierna ook zal vertoeven.
Kagib
De uitgesproken woorden
Wat zijt gij dan gesteld op hare heerlijkheid.
Het draait eigenlijk alles om, en eigenlijk leven we ook omgekeerd.
We proberen het geluk te vinden in de wereld, buiten onszelf, terwijl t geluk en ware vervulling in onszelf ligt. Dat wat niet van de tijd is.
Gevangen in de tijd, in alles wat zich binnen die tijd afspeelt. De tijd die ons gegeven is, en zo ontnomen kan worden.
Helemaal vol daarvan, vaak helemaal verblind, verdoofd, door alles wat zich in de wereld afspeelt.
En de ironie is, het paradijs kan er ook op aarde zijn. Maar de sleutel ligt niet buiten maar binnenin onszelf, dat wat dus niet van de tijd is.
Dat wat onafhankelijk is van alles wat zich binnen de tijd afspeelt.
De Liefde.
Maar de Liefde die niet van deze wereld is. Wil die in ons opstaan, dan zullen wij moeten sterven, terwijl we hier nog leven.
Als we het toelaten zal de Liefde alles doden met Liefde wat geen Liefde is, zonder belang of verlangen, heel onpersoonlijk.
Misschien wordt je hart hierdoor gebroken, ligt je leven aan gruzelementen.
Alles totaal illusie. Alles waarvoor je geleefd hebt, wat zo belangrijk leek, waar je helemaal voor kon gaan..
En dan treedt de Liefde je leven binnen. Die Kracht bouwt zich uit, wordt krachtiger en krachtiger, belicht, licht in. De rest wordt flets, meer en meer alles doorzien, dwars door alles heen kijken, dmv de Liefde. In eerste instantie daardoor wanhoop en vertwijfeling. Het gebroken hart.
Wat is dan nog de zin van het leven?
Het antwoord wordt gegeven, door de Geest van de Liefde.
Dat wat Weet, alles Weet, Weet wat is.
Geen schijn, en spelletjes, maar puur de Waarheid.
Zo zal er heel veel sterven in je, als t geen voeding meer krijgt, de wortel ervan eruit getrokken wordt. Leger en leger dat je wordt, waar je eerst zo vol van was, het is niets meer. Alles zo vluchtig en in verandering.
Hoemeer werkelijk in jou kan sterven hoe meer er ruimte kan komen voor dat wat niet van de tijd is. Strijd en overleven verdwijnt, verstild, en je komt waarlijk tot Leven.
Je stapt in het Eeuwige Leven, het Eeuwige leven staat in je op.
En wat kan de dood dan nog met je doen. Welke angst kan de dood je dan nog aanjagen, als het leven Eeuwig is?
Als er iets in jou heeft mogen opbloeien, opgroeien, wat onaantastbaar is, wat niet kan bederven, wat is, was en altijd zal Zijn. In welke dimensie je hierna ook zal vertoeven.
Kagib
De uitgesproken woorden
Reacties