verstandskennis

Aan de prachtige rivier ligt een stad; hoge, brede treden voeren er omlaag tot aan de rand van het water, en het lijkt wel alsof heel het leven zich op die trappen afspeelt. Van 's morgens vroeg tot lang na donker, altijd is het er vol en rumoerig; op ongeveer gelijke hoogte met het wateroppervlak zijn kleine, vooruitspringende treden, waar mensen op zitten, verzonken in hun hoop en in hun hunkering, in hun goden en gezangen. Tempelbellen klinken, een muezzin roept op tot gebed, iemand zingt en er heeft zich een enorme menigte verzameld, die met stil ontzag luistert.

Het is overal in de wereld hetzelfde. Omdat we een techniek willen leren, omdat we een betrekking willen hebben, een beroep, daarom ondergaan we het proces waarbij ons hoofd wordt volgestopt met feitenkennis, niet? Het is zonneklaar dat in de huidige wereld een goed vakman betere kansen heeft om in zijn onderhoud te kunnen voorzien; maar wat dan nog? Is iemand die technisch gespecialiseerd is beter in staat de ingewikkelde problemen van het leven het hoofd te bieden dan iemand die dat niet is?
Een beroep is maar één facet van het leven, dus zijn er daarnaast altijd nog andere facetten, die verborgen blijven, die mysterieus en geheimzinnig zijn. Als je dit ene benadrukt en de rest ontkent of veronachtzaamt, leidt dat er onvermijdelijk toe dat je heel eenzijdig en destructief bezig bent. En dat is nu precies wat er gebeurt in de wereld van vandaag, met zijn almaar toenemende conflicten, verwarring en ellende. Natuurlijk, er zijn enkele uitzonderingen: mensen met scheppingskracht, die gelukkig zijn, de in verbinding staan met iets wat niet door de mens tot stand gebracht is, en die niet afhankelijk zijn van al wat tot het domein van het verstand behoort.


Krishnamurti