Etty

Etty, toen ik je las, je mocht ont-moeten,
in je woorden, jouw leven, hoe jij het hebt beschreven.
Zo diep, de aanraking, de her-kenning, je weg, je doorleven.
Doorleven van alles wat op je pad kwam.
Daarin heb je me tot nu toe al zoveel gegeven.
Alleen maar woorden.
Maar daarin kom jij tot leven.

Want ja, je leeft niet meer.
De tijd dat je opvlamde, tot volle bloei kwam was een oorlogstijd.
Een tijd die bepaald werd door een mensonterende leer.
Juist toen ging jij aan de belangrijkste strijd.
De strijd binnenin.
Al was je niet vrij, je maakte je vrij.
Je bevrijdde jezelf van jezelf.
Vond binnenin de ware zin.
De vrede die eeuwigdurend is, als de innerlijke oorlog gewonnen is.
Waar haat en oordeel geen toegang meer heeft.
Jij, een Joodse vrouw midden in een wereld vol haat en dreiging.
Hebt in wat jij bent aangegaan, ingegaan, de antwoorden op alle wezenlijke levensvragen
vrijgemaakt, voorgeleefd.

Als ik je lees, dan lees ik je hart.
Een hart, zo puur, zo eerlijk.
Steeds weer een tot harmonie brengen wat je verward.
Niet eromheen, er dwars doorheen.
Je maakte vrij de ware Kracht.
Je ging niet opzij sloot je ogen niet.
Je bleef open, in deze meedogenloze tijd.
Hoe donker en uitzichtloos alles ook werd, je bleef zingen je eigen lied.

Een kwetsbaar mens, steeds weer neergeslagen.
Zoveel dat op je afkwam, ter verwerking, in het reine brengen.
Intens onrecht, dood, dreiging, zovele die toen zijn vermoord.
Je hebt alles gedragen.
Je ging t aan.
Je ging t in.
Je bleef midden in het leven staan.
Met alles erop en eraan.

Etty, je raakt me, je bezielt.
Je raakt mijn hart.
Je hebt in je leven hernieuwde zin gegeven aan wat toen zo ten diepste werd vernield.
Het vertrouwen in de goedheid van de mens.
Hoe kon een mens tot deze daden komen?
In jou geen haat slechts steeds weer, de intentie tot begrijpen,
het tot begrip komen, tot klaarheid komen was je enige wens.
Steeds kon zo weer het Licht bij jou vrij komen, en zo door je heen naar buiten stromen.

Een Joodse vrouw, met een Duitser als beste vriend.
Voor jou was er geen Jood, geen Duitser.
Er was voor jou,  geen vijand,
Je zocht  de kwetsbare mens,
diep binnenin  ieders verward hart.
 Hoe je Hart sprak, daaraan bleef je trouw.
Ongeacht,
de stemmen om je heen.
De Duitser moet je haten die zoveel mensen heeft afgeslacht.
Er was puur mededogen begrip bij jou als om jou heen het Licht verdween.

Och Etty, als ik in je ogen kijk,
zo’n mooie vrouw, ik had naast je gestaan.
Alles samen aan gegaan voor jou door het vuur gegaan.
Je eerlijkheid, je puurheid ontroert me, beroert mij
Midden in de oorlog, was jij vrij.
Midden in de oorlog, heb jij jezelf bevrijd.
Je woorden bevrijden, maken vrij wat staat buiten de tijd.
Voor wie ze kan ontvangen.
Dan mag er zijn een ont-moeting in warme verbondenheid.
Je woorden zijn een begroeting van het ware Leven,
van alle kluisters bevrijd.

Je woorden, ze brengen je zo dichtbij.
Innig dichtbij mij, mijn hart mijn wezen.
Dan kom ik thuis  als ik jouw woorden mag lezen.
Jouw leven, jouw beleven, jouw doorleven.
Zo leef je door bij mij, leef je door in mijn hart.
Door jouw weg te gaan, heb je zoveel gegeven.
Al heb je helaas je leven veel te vroeg over gegeven.
Overgegaan naar een nieuw leven een nieuw bestaan.

Dankbaar ben ik voor jou.
Ik dank jou, dat jij er was, dat jij er nog steeds bent,
in jouw woorden.
Een getuigenis, daarin een getuige mogen zijn, van
een waar helden-leven.
Je woorden hebben ze niet kunnen vermoorden.
En zo kunnen ze blijven spreken voor wie ze wil  beluisteren.
Voor wie wil voelen, het hart wil openen.
Een stralende Zon, die niemand meer kan verduisteren.
Eeuwig stralend, verwarmend, inspirerend.
Door alle tijden heen.
Er was een jubelen in de hemel toen jij verscheen.
En een diep verdriet toen jij weer veel te vroeg van deze aarde verdween.

Maar ik draag je in mijn hart. Je bent altijd bij me.
In warmte, in liefde.
Innig verbonden.
En ik zal blijven getuigen hoe mooi dat jij was.
Ja jij was waarlijk door de hemel gezonden.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/ZOx2CbrWo8