de Nieuwe Wereld 4
Het grafschrift liegt.
Als men geen rust heeft in dit leven is er geen enkele reden aan te nemen dat men wel rust heeft na het aardse leven. Want het leven is het leven of het nu voor of achter de poort van de dood is.
Ieder mens kan beseffen dat hij in zijn vergankelijke aardse leven de openbaring kan zijn van een onvergankelijk leven. Wat wij in de regel vergankelijk noemen is de voortdurende verandering in de wereld van gevolgen, die zich kenbaar maakt in de opbouw en afbraak der uiterlijke structuren die we dagelijks waarnemen. Leren we de wereld der oorzaken kennen van die veranderingen dan zal indien we nog dieper graven zich een innerlijk beleven aan ons voordoen, dat zich kenmerkt door een zelfstandig zijn dat onafhankelijk is van de wereld der gevolgen. Het zich bewust zijn van deze toestand is een beleven en als zodanig een bewegen, terwijl wat beleefd wordt een harmonie is, een rust.
Het is duidelijk dat deze rust geen stilstand of statische toestand betekent. Deze dieptetoestand blijkt innig en duurzaam te zijn en onveranderlijk van kwaliteit omdat zij zich door alle levensveranderingen heen handhaaft. Zij is echter het gevolg van een gebeurtenis die samenhangt met wat wij dood noemen en waarin de mens getroffen wordt in de meest kwetsbare en gevoelige aard van zijn natuur, zodat na dit treffen geen over-treffen meer mogelijk is. Het gevolg is dan een immuniteit voor alles wat mogelijkerwijze nog zou kunnen volgen. Hierin ligt de ontdekking van het zelf dat in de persoonlijkheid als een volstrekt betrouwbaar zichzelf-zijn uitwerken kan maar tegelijkertijd van een bovenpersoonlijke, ja, kosmisch metafysische kwaliteit is. In dit bewustzijn staat de mens op de drempel van twee werelden, de vergankelijke en de onvergankelijke wereld, het tijdelijke en eeuwige leven. Indien we hier niet van het (eeuwige) leven houden zullen we ook na de dood niet van het leven houden. Waarom zouden we?
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=SWYTO9LP
Als men geen rust heeft in dit leven is er geen enkele reden aan te nemen dat men wel rust heeft na het aardse leven. Want het leven is het leven of het nu voor of achter de poort van de dood is.
Ieder mens kan beseffen dat hij in zijn vergankelijke aardse leven de openbaring kan zijn van een onvergankelijk leven. Wat wij in de regel vergankelijk noemen is de voortdurende verandering in de wereld van gevolgen, die zich kenbaar maakt in de opbouw en afbraak der uiterlijke structuren die we dagelijks waarnemen. Leren we de wereld der oorzaken kennen van die veranderingen dan zal indien we nog dieper graven zich een innerlijk beleven aan ons voordoen, dat zich kenmerkt door een zelfstandig zijn dat onafhankelijk is van de wereld der gevolgen. Het zich bewust zijn van deze toestand is een beleven en als zodanig een bewegen, terwijl wat beleefd wordt een harmonie is, een rust.
Het is duidelijk dat deze rust geen stilstand of statische toestand betekent. Deze dieptetoestand blijkt innig en duurzaam te zijn en onveranderlijk van kwaliteit omdat zij zich door alle levensveranderingen heen handhaaft. Zij is echter het gevolg van een gebeurtenis die samenhangt met wat wij dood noemen en waarin de mens getroffen wordt in de meest kwetsbare en gevoelige aard van zijn natuur, zodat na dit treffen geen over-treffen meer mogelijk is. Het gevolg is dan een immuniteit voor alles wat mogelijkerwijze nog zou kunnen volgen. Hierin ligt de ontdekking van het zelf dat in de persoonlijkheid als een volstrekt betrouwbaar zichzelf-zijn uitwerken kan maar tegelijkertijd van een bovenpersoonlijke, ja, kosmisch metafysische kwaliteit is. In dit bewustzijn staat de mens op de drempel van twee werelden, de vergankelijke en de onvergankelijke wereld, het tijdelijke en eeuwige leven. Indien we hier niet van het (eeuwige) leven houden zullen we ook na de dood niet van het leven houden. Waarom zouden we?
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=SWYTO9LP
Reacties