rust vinden afsluiting

Waarom moet alles zo wreed en niets ontziend geschieden. Ge verteert, nu ja, de dood verteert. Het dode schaap wordt opgegeten. De dood in ons verteert. Omzetten, stofwisseling in de letterlijke zin. Lichtsubstantie voor donkere doodssubstantie. Tijdelijkheid verwisselen met eeuwigheid, aldoor, zonder op te houden, in voortdurende opbouw en afbraak, sterven worden, nederlagen lijden en opstaan, altijd weer opstaan, ook dodelijk gewond weer opstaan. Want niet het licht in ons, niet de levende god slaat de wonden en veroorzaakt de weeën. Nee onze behoudzucht, onze engheid, onzer hardheid, onze angst en het liefdeloze wantrouwen jegens ons zelf ende naaste, die hebben de verscheurdheid en de gebarstenheid veroorzaakt door hun tegengestelde, dodelijke en verhardende functies. Welk een zegen en ongelooflijk voorrecht dat een ieder mens ieder ogenblik beginnen kan en hij zich op de weg van het innerlijk inzicht en het innerlijk leven kan begeven waarvan hij nooit en nooit meer terug zal willen als hij het eenmaal heeft gekend. Dan begrijpen wij wat het is een levend doorgloeid mens te worden, doorgloeid alsof de steen der wijzen moest worden gewonnen in ons allerbinnenste.

Waarom zal de zon de nevels ontzien? Zij schijnt toch en overwint toch, hoe wij mensen ook de atmosfeer zouden verduisteren. Waarom zou het innerlijke leven, de wentelende lichtkringen in lichtkringen, de raderen in raderen ons in onze dode levensgewoonten en duistere kijk op de dingen ontzien. Gaat het aan om dit leven niet zijn recht en zijn eeuwige overwinning te gunnen? Hebt u ooit iets zegevierends gezien of gevonden in de machten der duisternis die alle weerkaatsingen zijn van het licht en ertoe bijdragen dat onze ogen geopend worden?
er is dus geen plaats om te rusten. Want er is geen rust, er is eeuwige beweging, er is het eeuwige licht, het eeuwig wentelend wiel en het is in u. Het ritme van het leven, het vloeien van het licht, de overgang van het ene in het andere, het steeds weer vernieuwen en eindeloos uit de dood opstaan langs oneindige wegen van treden, nog eens treden, het steeds weer zich zelf overwinnen, wat daarin is gelegen, het voortdurende stijgen, de steeds zich vernieuwende vergezichten en het beleven van wonderen in wonderen.
Ach dat we er toch een weinig van durfden te geloven al klinkt het, alsof het te mooi is om waar te zijn. Daarom staat het leven niet stil, niets staat stil, het gaat door als een nooit eindigende ontwikkeling en uitwikkeling, als een voortdurend groeien en bewuster worden. Stilstand is de dood. Beweging is het leven.

Barend van der Meer

De uitgesproken woorden:

http://www.megaupload.com/?d=HDYUYHK5