Kagibs levensverhaal 2 uit het paradijs
Ja, dan word ik wakker in de wereld, rond mijn 12de 13de jaar, toen ik naar de mavo ging.
En het was voorbij met het paradijs. Ik werd geconfronteerd met hoe hard de wereld was en hoeveel ellende er is. Nu ligt er ook een heel belangrijke poot bij mijn ouders, beter gezegd mijn vader. Ik moest opgroeien, man worden. Heel belangrijk hierbij was zijn aanpak van hoe ik moest oefenen voor mijn verlamde arm, rek en strek oefeningen om maar zo te zeggen. Niet echt stimulerend dus. Ik moest oefenen, en ik kon er niets van, en anderen waren veel beter, en ik stelde niks voor. Ja, en zo werden de eerste wonden geslagen. Het kwam nu ineens binnen. Algemeen was zijn houding naar mij toe heel heel vernederend.
In de buitenwereld werd ik nog steeds op handen gedragen, had veel vriendjes, maar thuis werd dit steeds weer afgebroken, dit zelfvertrouwen. Het gevolg was dat ik meer en meer een minderwaardigheidscomplex kreeg.
Daarbij voelde ik dus ook heel erg wat er in de ander om ging, begreep dit niet, waarom mensen zo met elkaar omgingen, de maskers, de muren, de schijn. Ik voelde het verdriet, de pijn van de ander. En dan was er nog de grote wereld, waarvan ik ook niet echt begreep waarom die zo was, al die oorlogen, haat, en ellende, onderdrukking, rascisme.
Zat al snel in de tegenbeweging, aktiegroepen dus. Op school kon ik ook niet echt goed leren, dus dat bevorderde mijn zelfvertrouwen ook niet. Toch was de mavo nog niet zo zwaar, ik was toen hardrocker en had een hechte vriendenclub om me heen waarmee we allerlei dingen samen deden. Maar meer en meer begon de wereld te drukken, ik begreep het gewoon niet. Ik voelde dat het anders zou kunnen zijn, maar zag dit niet om me heen.
Ik ging naar de havo omdat ik leraar wilde worden. Heel idealistisch. Mijn vriendenclub veranderde naarmate ik dieper zakte in depressie. Dit was de tijd van de new wave, hele zwarte donkere muziek waar ik her-kenning in vond op dat moment. Ik kleedde me ook in het zwart, ketting om me heen, op mijn jas they ly we die, en mijn haar ingezeept. Dieper en dieper zakte ik weg.
Plotseling vroegen een paar vrienden me of ik in hun bandje wilde zingen, en ik ben hierop ingegaan. Dit is geweldige therapie geweest. In deze band kon ik al mijn verdriet, wanhoop, onmacht, woede uithuilen, uitschreeuwen. Het was een ware oerkreet, en voor de mensen die het aanhoorden, ondergingen, ware schoktherapie. Muziek is trouwens heel heel belangrijk geweest in mijn leven. Zonder die muziek had ik het niet overleefd. Maar toch zakte ik dieper en dieper weg, vooral omdat mijn vader me steeds weer met de grond gelijk maakte. Gelukkig werd dit doorbroken toen ik op kamers ging.
Volgende keer verder.
Kagib
De uitgesproken woorden
En het was voorbij met het paradijs. Ik werd geconfronteerd met hoe hard de wereld was en hoeveel ellende er is. Nu ligt er ook een heel belangrijke poot bij mijn ouders, beter gezegd mijn vader. Ik moest opgroeien, man worden. Heel belangrijk hierbij was zijn aanpak van hoe ik moest oefenen voor mijn verlamde arm, rek en strek oefeningen om maar zo te zeggen. Niet echt stimulerend dus. Ik moest oefenen, en ik kon er niets van, en anderen waren veel beter, en ik stelde niks voor. Ja, en zo werden de eerste wonden geslagen. Het kwam nu ineens binnen. Algemeen was zijn houding naar mij toe heel heel vernederend.
In de buitenwereld werd ik nog steeds op handen gedragen, had veel vriendjes, maar thuis werd dit steeds weer afgebroken, dit zelfvertrouwen. Het gevolg was dat ik meer en meer een minderwaardigheidscomplex kreeg.
Daarbij voelde ik dus ook heel erg wat er in de ander om ging, begreep dit niet, waarom mensen zo met elkaar omgingen, de maskers, de muren, de schijn. Ik voelde het verdriet, de pijn van de ander. En dan was er nog de grote wereld, waarvan ik ook niet echt begreep waarom die zo was, al die oorlogen, haat, en ellende, onderdrukking, rascisme.
Zat al snel in de tegenbeweging, aktiegroepen dus. Op school kon ik ook niet echt goed leren, dus dat bevorderde mijn zelfvertrouwen ook niet. Toch was de mavo nog niet zo zwaar, ik was toen hardrocker en had een hechte vriendenclub om me heen waarmee we allerlei dingen samen deden. Maar meer en meer begon de wereld te drukken, ik begreep het gewoon niet. Ik voelde dat het anders zou kunnen zijn, maar zag dit niet om me heen.
Ik ging naar de havo omdat ik leraar wilde worden. Heel idealistisch. Mijn vriendenclub veranderde naarmate ik dieper zakte in depressie. Dit was de tijd van de new wave, hele zwarte donkere muziek waar ik her-kenning in vond op dat moment. Ik kleedde me ook in het zwart, ketting om me heen, op mijn jas they ly we die, en mijn haar ingezeept. Dieper en dieper zakte ik weg.
Plotseling vroegen een paar vrienden me of ik in hun bandje wilde zingen, en ik ben hierop ingegaan. Dit is geweldige therapie geweest. In deze band kon ik al mijn verdriet, wanhoop, onmacht, woede uithuilen, uitschreeuwen. Het was een ware oerkreet, en voor de mensen die het aanhoorden, ondergingen, ware schoktherapie. Muziek is trouwens heel heel belangrijk geweest in mijn leven. Zonder die muziek had ik het niet overleefd. Maar toch zakte ik dieper en dieper weg, vooral omdat mijn vader me steeds weer met de grond gelijk maakte. Gelukkig werd dit doorbroken toen ik op kamers ging.
Volgende keer verder.
Kagib
De uitgesproken woorden
Reacties
Knufgroet (nieuw!)
Fijn n knufgroet, ook eentje terug. :))) liefs Kagib