4 Naar Huis
Wat nu komt zal ik allemaal maar niet te ver uitwerken omdat dit teveel zou zijn.
Alles kwam in een stroomversnelling. Ik kwam ergens te wonen waar ik in een paar jaar, hoe ik het zelf noem, door de duisternis naar het Licht ben gegaan onder leiding van het Licht. Al heel snel toen ik daar woonde kreeg ik daar n soort voorschouw een tekst die diep van binnenuit naar boven borrelde. Die tekst heette het visioen en ontstond maart 1987. Die volgt hierna:
Visioen maart 1987
Lieflijkheid, warmte, weldadigheid.
Innerlijke rust, tederheid,
doorstromen mijn hart.
Geen verlangen.
Geen verwarring.
Een knop in mij is opengesprongen.
Er komt langzaam een Liefdeuitstralende bloem tot bloei.
Het leven is gevuld met innigheid, diepte, wezenlijkheid.
Vertrokken naar de kern,
het Wezen van mijn leven.
Een innige verstrengeling met dierbare lotgenoten.
Elkaar energie gevend zaaien we het Liefdeuitstralende zaad, waaruit eens, wonderschone bloemen zullen ontspringen.
Vol Liefde zullen we elkaar omhelzen.
We zullen dansen,
op de tonen,
die binnenin opwellen.
Onze Liefde zal steeds meer zaden tot ontwikkeling brengen.
Steeds meer harten zullen zich vullen met Liefde.
Ogen zullen zich openen voor het Wezen van het leven.
Uit verwarring en vertwijfeling ontstond Liefde.
Liefde voor de wereld.
Liefde voor de mensen.
Openen van harten.
Planten van zaden.
Licht, warmte, voor het openspringen van zaden.
Doorbreken van verstarring.
Zonnestralen kweken voor de wereld in gloed te zetten.
Verkramptheid, haat, getransformeerd tot openheid en Liefde.
Iedereen danst op de muziek die uit hun eigen hart weerklinkt.
Maar men wordt niet moe.
Hun hart geeft hen Kracht.
Kracht om weer Kind te zijn.
Kracht om weer zichzelf te zijn.
Kracht om weer Vrij te zijn.
Kagib
De uitgesproken woorden
Daarna begon t pas. Dit was dus in een woongroep, en onvoorstelbaar wat ze allemaal met me meegemaakt hebben, hysterische uitbarstingen, intense wanhoop, dan weer zo koud als een sneeuwman (zie bijgaand).
DE SNEEUWMAN
Er was eens een sneeuwpop.
Hij stond eenzaam en alleen in het land.
Een echt vrolijke sneeuwpop was het niet.
Zijn mond stond in een droevige grimas.
Uit zijn kooltjesogen sprak een ontzettende triestheid.
De meeste mensen liepen dan ook met een grote boog om hem heen. Ze vroegen zich af wie toch zo'n sneeuwpop heeft kunnen maken.
Af en toe was er wel een kindje dat met een klein stemmetje vroeg of het niets voor hem kon doen.
Nee, zei de sneeuwpop dan met een barse stem, er is niets aan de hand. Ik heb helemaal niemand nodig.
Het kindje geloofde er eigenlijk niet echt veel van, maar ja zo'n koude kille sneeuwpop is ook niet echt gezellig. Daarom liep het kindje uiteindelijk toch maar door, al keek die sneeuwpop nog zo verdrietig.
Nu was er ook iets heel vreemds met die sneeuwpop.
Hij smolt niet.
Hoe hard de zon ook zijn best deed, het hielp niks.
Het leek zelfs of de sneeuwpop daardoor nog steviger werd.
Al gauw stond er een hek om de sneeuwpop, want dat was toch wel een vreemd verschijnsel.
Vanaf een afstand stonden ze hem aan te kijken.
Niet te lang natuurlijk, want daar werd je maar koud van.
Op een dag ziet de sneeuwpop een klein meisje.
Ze heeft een geweldig grote knuffel, waar ze haar armpjes vol liefde omheen geslagen heeft. Ze ziet de sneeuwpop recht in de kooltjes aan. Andere mensen zien slechts deze kooltjes, maar het lijkt alsof bij haar de kooltjes af en toe veranderen in de mooiste en liefste ogen, die ze ooit gezien heeft.
Aangetrokken door deze ogen, klimt ze over het hek, en gaat recht voor de sneeuwpop staan.
Kan ik iets voor je doen lieve sneeuwman, vraagt ze.
De sneeuwman kijkt naar haar, met haar knuffel innig in haar armen. Hij kan het niet meer uithouden en vraagt zachtjes, met een bevende stem: "Zou je mijn hand willen vasthouden?"
Maar natuurlijk, zegt ze, en omvat met haar kleine vingertjes de sneeuwhand.
Dan gebeurd er iets wonderbaarlijks.
Terwijl ze zijn sneeuwhand nog vast heeft, beginnen er langzaam straaltjes water langs haar vingertjes te lopen, en het ijs smelt weg.
Nog wonderbaarlijker. De hand smelt niet helemaal weg, en even later houdt ze een warme mensenhand vast. Langzaam druppelen er tranen uit de sneeuwman zijn kooltjes, waardoor zijn sneeuwwangen op verschillende plaatsen wegsmelten. De kooltjes vallen naar beneden, en de twee liefste ogen kijken haar aan.
De sneeuwman zegt met een diepe zachte stem: "Zou je me nu eens willen vasthouden zoals je je knuffel vasthoudt?"
Vol blijdschap slaat het meisje haar armpjes om de sneeuwman heen, en drukt haar wang tegen zijn sneeuwbuik. Dan sluit ze haar ogen.
Langzaam smelt de sneeuwman verder weg.
Twee mensenarmen komen tevoorschijn, twee mensenbenen, een lief gezicht. De koude sneeuwbuik waar het meisje haar wang innig tegenaan gedrukt heeft, verandert langzaam in een warme mensenbuik met een zacht kloppend hart.
De man kijkt omlaag naar het meisje, bedankt meisje. Je hebt me bevrijd. Je hebt me werkelijk doen wegsmelten in je armen.
Het meisje zegt niets meer.
Ze glimlacht alleen maar.
Ze pakt zijn warme hand beet, en hand in hand lopen ze op de mensen toe, die alles met verbazing hebben zien gebeuren.
EINDE
Kagib
De uitgesproken woorden
Zoveel verdriet. Maar het had wel zin, want de ene na de andere keten viel van me af, het ene naar het andere inzicht ontstond. DIt noemde ik toen al plop-ervaringen, ver voor kabouter Plop hihihi.
Hierbij wil ik nog een paar dingen verduidelijken waarom dit relatief eenvoudig gelukt is. Zolang als ik weet, heb ik altijd een toeschouwer gehad, dus een onpersoonlijk deel dat naar al mijn rare fratsen die mijn ikje uithaalde kon kijken. Misschien her-ken je dit. Maar daarbij en dat is eigenlijk een geweldige genade geweest gebeurde er plotseling iets waardoor alles anders was.
Toen ik op school zat (alweer een andere school, lerarenopleiding was niet gelukt, te technisch, theoretisch) viel ineens mijn gedachtenstroom stil. Ik liep buiten en plots, jeetje wat hoor ik alles helder. Ik hoorde de vogeltjes fluiten, alle geluiden, zo intens, en zo'n rust, helemaal stil van binnen. Het is eigenlijk moeilijk over te brengen, ook het verschil. Ik weet eigenlijk gewoon niet meer hoe het vantevoren was. In ieder geval is sindsdien die gedachtenstroom niet meer in gang gegaan, een paar uitzonderingen daargelaten. Ik kies gewoon zelf voor een gedachte, anders is het gewoon stil, een gewoon Zijn in het eeuwige moment. En ja, ik heb er niets voor hoeven te doen, geen meditatie, geen yoga. Ik heb me dan ook altijd sterk her-kent in Krishnamurti en later Osho.
Nu begrijp je wel dat met deze hulpstukken het relatief eenvoudig is om pijn, ontstaan in het verleden, los te laten, door inzicht, doorzicht, en toch door er dwars door heen te gaan. Ik had de ene plop na de andere, zo noemde ik dat dus toen. En toen was ik vrij, ja echt vrij, totaal extatisch in die periode. Maar daardoor kon ik me niet meer handhaven in die woongroep. Ze zeiden, Karel kom terug naar ons, maar ik kon dat op dat moment niet. Gelukkig kon ik snel verhuizen naar een heel groot woon/werkpand, waar ik uiteindelijk ook niet al te vaak was, want een nieuwe periode ging in, ik kon vruchten gaan uitdelen.
Kagib
De uitgesproken woorden
Alles kwam in een stroomversnelling. Ik kwam ergens te wonen waar ik in een paar jaar, hoe ik het zelf noem, door de duisternis naar het Licht ben gegaan onder leiding van het Licht. Al heel snel toen ik daar woonde kreeg ik daar n soort voorschouw een tekst die diep van binnenuit naar boven borrelde. Die tekst heette het visioen en ontstond maart 1987. Die volgt hierna:
Visioen maart 1987
Lieflijkheid, warmte, weldadigheid.
Innerlijke rust, tederheid,
doorstromen mijn hart.
Geen verlangen.
Geen verwarring.
Een knop in mij is opengesprongen.
Er komt langzaam een Liefdeuitstralende bloem tot bloei.
Het leven is gevuld met innigheid, diepte, wezenlijkheid.
Vertrokken naar de kern,
het Wezen van mijn leven.
Een innige verstrengeling met dierbare lotgenoten.
Elkaar energie gevend zaaien we het Liefdeuitstralende zaad, waaruit eens, wonderschone bloemen zullen ontspringen.
Vol Liefde zullen we elkaar omhelzen.
We zullen dansen,
op de tonen,
die binnenin opwellen.
Onze Liefde zal steeds meer zaden tot ontwikkeling brengen.
Steeds meer harten zullen zich vullen met Liefde.
Ogen zullen zich openen voor het Wezen van het leven.
Uit verwarring en vertwijfeling ontstond Liefde.
Liefde voor de wereld.
Liefde voor de mensen.
Openen van harten.
Planten van zaden.
Licht, warmte, voor het openspringen van zaden.
Doorbreken van verstarring.
Zonnestralen kweken voor de wereld in gloed te zetten.
Verkramptheid, haat, getransformeerd tot openheid en Liefde.
Iedereen danst op de muziek die uit hun eigen hart weerklinkt.
Maar men wordt niet moe.
Hun hart geeft hen Kracht.
Kracht om weer Kind te zijn.
Kracht om weer zichzelf te zijn.
Kracht om weer Vrij te zijn.
Kagib
De uitgesproken woorden
Daarna begon t pas. Dit was dus in een woongroep, en onvoorstelbaar wat ze allemaal met me meegemaakt hebben, hysterische uitbarstingen, intense wanhoop, dan weer zo koud als een sneeuwman (zie bijgaand).
DE SNEEUWMAN
Er was eens een sneeuwpop.
Hij stond eenzaam en alleen in het land.
Een echt vrolijke sneeuwpop was het niet.
Zijn mond stond in een droevige grimas.
Uit zijn kooltjesogen sprak een ontzettende triestheid.
De meeste mensen liepen dan ook met een grote boog om hem heen. Ze vroegen zich af wie toch zo'n sneeuwpop heeft kunnen maken.
Af en toe was er wel een kindje dat met een klein stemmetje vroeg of het niets voor hem kon doen.
Nee, zei de sneeuwpop dan met een barse stem, er is niets aan de hand. Ik heb helemaal niemand nodig.
Het kindje geloofde er eigenlijk niet echt veel van, maar ja zo'n koude kille sneeuwpop is ook niet echt gezellig. Daarom liep het kindje uiteindelijk toch maar door, al keek die sneeuwpop nog zo verdrietig.
Nu was er ook iets heel vreemds met die sneeuwpop.
Hij smolt niet.
Hoe hard de zon ook zijn best deed, het hielp niks.
Het leek zelfs of de sneeuwpop daardoor nog steviger werd.
Al gauw stond er een hek om de sneeuwpop, want dat was toch wel een vreemd verschijnsel.
Vanaf een afstand stonden ze hem aan te kijken.
Niet te lang natuurlijk, want daar werd je maar koud van.
Op een dag ziet de sneeuwpop een klein meisje.
Ze heeft een geweldig grote knuffel, waar ze haar armpjes vol liefde omheen geslagen heeft. Ze ziet de sneeuwpop recht in de kooltjes aan. Andere mensen zien slechts deze kooltjes, maar het lijkt alsof bij haar de kooltjes af en toe veranderen in de mooiste en liefste ogen, die ze ooit gezien heeft.
Aangetrokken door deze ogen, klimt ze over het hek, en gaat recht voor de sneeuwpop staan.
Kan ik iets voor je doen lieve sneeuwman, vraagt ze.
De sneeuwman kijkt naar haar, met haar knuffel innig in haar armen. Hij kan het niet meer uithouden en vraagt zachtjes, met een bevende stem: "Zou je mijn hand willen vasthouden?"
Maar natuurlijk, zegt ze, en omvat met haar kleine vingertjes de sneeuwhand.
Dan gebeurd er iets wonderbaarlijks.
Terwijl ze zijn sneeuwhand nog vast heeft, beginnen er langzaam straaltjes water langs haar vingertjes te lopen, en het ijs smelt weg.
Nog wonderbaarlijker. De hand smelt niet helemaal weg, en even later houdt ze een warme mensenhand vast. Langzaam druppelen er tranen uit de sneeuwman zijn kooltjes, waardoor zijn sneeuwwangen op verschillende plaatsen wegsmelten. De kooltjes vallen naar beneden, en de twee liefste ogen kijken haar aan.
De sneeuwman zegt met een diepe zachte stem: "Zou je me nu eens willen vasthouden zoals je je knuffel vasthoudt?"
Vol blijdschap slaat het meisje haar armpjes om de sneeuwman heen, en drukt haar wang tegen zijn sneeuwbuik. Dan sluit ze haar ogen.
Langzaam smelt de sneeuwman verder weg.
Twee mensenarmen komen tevoorschijn, twee mensenbenen, een lief gezicht. De koude sneeuwbuik waar het meisje haar wang innig tegenaan gedrukt heeft, verandert langzaam in een warme mensenbuik met een zacht kloppend hart.
De man kijkt omlaag naar het meisje, bedankt meisje. Je hebt me bevrijd. Je hebt me werkelijk doen wegsmelten in je armen.
Het meisje zegt niets meer.
Ze glimlacht alleen maar.
Ze pakt zijn warme hand beet, en hand in hand lopen ze op de mensen toe, die alles met verbazing hebben zien gebeuren.
EINDE
Kagib
De uitgesproken woorden
Zoveel verdriet. Maar het had wel zin, want de ene na de andere keten viel van me af, het ene naar het andere inzicht ontstond. DIt noemde ik toen al plop-ervaringen, ver voor kabouter Plop hihihi.
Hierbij wil ik nog een paar dingen verduidelijken waarom dit relatief eenvoudig gelukt is. Zolang als ik weet, heb ik altijd een toeschouwer gehad, dus een onpersoonlijk deel dat naar al mijn rare fratsen die mijn ikje uithaalde kon kijken. Misschien her-ken je dit. Maar daarbij en dat is eigenlijk een geweldige genade geweest gebeurde er plotseling iets waardoor alles anders was.
Toen ik op school zat (alweer een andere school, lerarenopleiding was niet gelukt, te technisch, theoretisch) viel ineens mijn gedachtenstroom stil. Ik liep buiten en plots, jeetje wat hoor ik alles helder. Ik hoorde de vogeltjes fluiten, alle geluiden, zo intens, en zo'n rust, helemaal stil van binnen. Het is eigenlijk moeilijk over te brengen, ook het verschil. Ik weet eigenlijk gewoon niet meer hoe het vantevoren was. In ieder geval is sindsdien die gedachtenstroom niet meer in gang gegaan, een paar uitzonderingen daargelaten. Ik kies gewoon zelf voor een gedachte, anders is het gewoon stil, een gewoon Zijn in het eeuwige moment. En ja, ik heb er niets voor hoeven te doen, geen meditatie, geen yoga. Ik heb me dan ook altijd sterk her-kent in Krishnamurti en later Osho.
Nu begrijp je wel dat met deze hulpstukken het relatief eenvoudig is om pijn, ontstaan in het verleden, los te laten, door inzicht, doorzicht, en toch door er dwars door heen te gaan. Ik had de ene plop na de andere, zo noemde ik dat dus toen. En toen was ik vrij, ja echt vrij, totaal extatisch in die periode. Maar daardoor kon ik me niet meer handhaven in die woongroep. Ze zeiden, Karel kom terug naar ons, maar ik kon dat op dat moment niet. Gelukkig kon ik snel verhuizen naar een heel groot woon/werkpand, waar ik uiteindelijk ook niet al te vaak was, want een nieuwe periode ging in, ik kon vruchten gaan uitdelen.
Kagib
De uitgesproken woorden
Reacties
Ja kweet niet wat er aan de hand is krijg t op dit moment niet voor elkaar alles zo te plaatsen zoals t origineel is. Hoop dat dit probleem opgelost mag worden.
lieve warme groet Kagib
Die "toeschouwer", wat prachtig dat jij dat ook kent. Als ik het wel eens verwoordde, begrepen weinig mensen wat ik nou bedoelde.
Die 'toeschouwer' in mij heeft mij door het leven geloosd, mij altijd accepterende voor wie ik op dat moment was. Met een glimlach.
Hij is er nog steeds.
Een bijzonder verhaal, jouw verhaal, beste, aardige, sympathieke "Kagib"!
Ja die toeschouwer helemaal precies wat je beschrijft zonder die toeschouwer had ik mijn donkere fases niet overleefd. Ik had eerst t idee dat iedereen die toeschouwer had, ik kan gewoon niet voorstellen hoe je zonder toeschouwer kunt leven.
Fijn dat je m her-kent. :))
liefs Kagib