3-10-42 dichter zijn

Er is geen dichter in mij, er is wel een stukje van God in mij, dat tot dichten zou kunnen aangroeien. In zo'n kamp moet toch een dichter zijn die het leven daar, ook daar, beleeft als dichter en ervan zal kunnen zingen.
's Nachts, als ik daar zo lag op mijn brits, temidden van zachtjes snurkende hardop dromende, stilletjes huilende en woelende vrouwen en meisjes, die overdag zo dikwijls zeiden: 'We willen niet denken, we willen niet voelen, anders worden we gek', dan was ik soms van een eindeloze vertedering en lag wakker en liet de gebeurtenissen, de veel te vele indrukken van een veel te lange dag langs me passeren en dacht: 'laat mij dan het denkende hart van deze barak mogen zijn.' Ik wil het weer zijn. Ik zou het denkende hart van een heel concentratiekamp willen zijn. Ik lig hier nu zo geduldig en tot rust gekomen, ik voel me ook al een stuk beter, niet geforceerd, maar echt beter. Ik voel nu ook weer de kracht in me om te gaan; ik denk ook niet meer over plannen en risico's, het komt zoals het komt, het is goed zoals het komt.


Etty Hillesum

Reacties

Populaire posts van deze blog

NIETS ZIJN

KARMA NEMESIS

BEET VAN BEWUSTZIJN