2-2-62 licht

Het was een prachtige dag geweest, één en al licht en diepe schaduwen. Het was een licht dat doordrong tot in de verste uithoeken en tot op de meest verborgen plaatsen. Zelfs op open terrein had het dat indringende karakter dat je de andere kant van de bladeren en zelfs bijna de achterkant van de boomstam liet zien.

Het legde je gevoelens en je gedachten bloot, als je het zijn gang liet gaan en zelfs als je er niets aan gelegen was, als het je onverschillig liet, deed het de grenzen van je denken oplichten, wat je toch even in verrukking bracht.
Als je ervoor openstond, trok het de onverkende gebieden van je geest binnen, waar je nooit geweest was, al had je soms aarzelend aan de grenzen ervan gestaan, maar nu zag je ze in hun totaliteit, zonder een enkele schaduw waarin iets zich kon verbergen.
Er was geen plek meer geheim. je was verrast, open, kwetsbaar.

Alles was ongerept. Elk blaadje glansde van licht en alle vogels waren in de tuin, de kleine en de grote, de veelkleurige en de meer gedekte. Ze kwetterden erop los, waren niet bang en hadden weinig zin om weg te gaan.

Krishnamurti