aanzien

We vlogen ver boven de wolken, op zowat vijf en een halve kilometer hoogte, en door open plekken tussen de wolken zagen we de blauwe zee. Toen de bewolking wat dunner werd zag je bergen waar sneeuw op lag, eilanden en brede, open baaien. Wat waren de dorpjes en de afzonderlijk staande huizen mooi en ver weg! Een rivier die van de bergen kwam mondde uit in zee. Zij stroomde voorbij een grote, saaie, rokerige stad, die haar wateroppervlak bevuilde, maar een eindje verderop zag zij er alweer schoon en blinkend uit.
Een paar plaatsen van ons af zat, zelfverzekerd en gereserveerd, een officier in uniform, met rijen lintjes op de borst. Hij vertegenwoordigde een heel aparte klasse, die je overal op de wereld aantreft.

Waarom hunkeren we ernaar belangrijk gevonden te worden, te worden erkend en aangemoedigd? Waarom zijn we zo snobistisch? Waarom hechten we aan het exclusieve van onze naam, onze rang en onze verworvenheden? Is anonimiteit vernederend, is onbekend zijn verachterlijk? Waarom lopen we beroemdheden en bekende personen achterna? Waarom is het ons niet genoeg onszelf te zijn? Maakt dat wat we zijn ons zo angstig en beschaamd, dat naam, rang en verworvenheden van alles overheersend belang worden?
Het is wonderlijk dat we zo sterk de behoefte hebben erkend en geprezen te worden. Onder de spanning van een veldslag doe je ongelooflijke dingen, waarvoor je geëerd wordt; je wordt een held, omdat je een medemens gedood hebt.

Krishnamurti