doen in niet-doen

Het leven gaat erom uiteindelijk tot het niet-doen te komen.
Het is een weg van achterlaten, loslaten, doorzien. Meer en meer een Kracht in je voelen, een Bewustzijn waar je meer en meer op mag vertrouwen, wat je aan de hand neemt.
Wat in de bijbel staat, dat Johannes zegt, ik moet minder worden en Hij, de Christus moet meer worden is het kernprincipe.
Niet dat je dan niets doet, zekers niet, maar dat je in alles wat je doet hierdoor niet bezeten wordt maar ziet voor wat het is, alles wat buiten je gebeurd. Dat er meer en meer een stilte en gelijkmoedigheid in je ont-staat, opstaat, over alles wat in het leven gebeurd. Meer en meer een gewoon Zijn en volgen die Andere die jou leidt van binnenuit. Een vrede die misschien voor anderen soms moeilijk te begrijpen is. Doet dan niks jou meer iets is dan misschien een vraag die naar boven komt.
Een in het midden zijn, geen ophef meer over wat dan ook, want je Weet dat dit het niet is. Het gaat verder en verder over soms ondoorgrondelijke wegen. Het is steeds weer loslaten en achterlaten, en leegmaken en oplossen. Steeds meer verdwijnen maar ook steeds meer dat je de Andere in je mag voelen/ervaren. Steeds meer het Weten dat het goed is.

Elk moment is anders. De stem van de Ziel is heel stil. Helemaal geen opwinding. Gewoon doen wat het moment vraagt, hoe het moment spreekt, dit volgen van binnenuit. Dit kan in alle eenvoud plaatsvinden als jij niks meer wil, als jij geen voor en afkeur meer hebt, niet meer heel graag naar links, of misschien toch naar rechts..... Dat deze beweging stil geworden is. Zodat je vanuit die Stilte het moment kunt proeven, de daden kunt ontplooien die nodig zijn.
Je hebt het overzicht niet, maar je vertrouwt op die Ziel die het overzicht wel heeft en van daaruit precies Weet wat zich in het moment wil ontvouwen.


Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/MzlJUvK2TY