Zien

Als alle beelden verdwenen zijn, alle invullingen, en jij vervuld bent geraakt door dat Andere, door de Liefde, door de Essentie, dan heb je de ander lief, mag de ander totaal zijn die hij/zij is. In die Zijnsstaat kan de ander je dan ook niet kwetsen, want je hebt alles. Je hebt geen beeld van jezelf, hoeft niks te verdedigen, je Weet. Dit Weten is dus niet van het verstand, het is geen beeld, je Weet het, het is je bewustzijn. In die Zijnsstaat heb je in alle eenvoud lief. En dan nog, zonder weerstand geef je soms grenzen aan, beter gezegd de Essentie in jou geeft grenzen aan, is helder in wat nodig is. Het stroomt heel natuurlijk naar buiten als het moment dit vraagt.

In dit alles is eigenlijk het denken de grote stoorzender.
Daardoor ontstaan de beelden, de verwijdering tussen elkaar, de beladenheid, de verlangens, de angst, de onzekerheid.
In het ont-moeten van de wereld, van de ander is geen enkel denken nodig, geen enkele gedachte.
Alleen heel praktisch om naar de winkel te gaan etc. Maar zeker niet in communicatie.
Uiteindelijk is er een heel helder Zien.
Zien wat is, zonder kleuring, zonder eigen invulling.
Puur dat wat is, de werkelijkheid, de realiteit.
Dan zullen we elkaar Zien.
Eigenlijk is die zijnsstaat heel kwetsbaar.
Je hebt geen verweer, geen afweer, geen bescherming.
Het denken kan een geweldige buffer zijn om je achter te verschuilen.
Als dit denken er niet is komt alles direct binnen, niets ertussenin.
Je bent heel onbevangen geworden, geen enkel beeld meer over jezelf. Je hoeft niets meer te bewijzen, de ander hoeft niets meer te zijn of te doen, je bent in alle eenvoud wat je bent.

Maar er is een heel mooi iets wat in werking gaat.
Het wordt werkelijk zo binnen zo buiten.
Alles is energie, dus als er bij jou geen beelden meer zijn over de ander, de ander niets meer hoeft van jou, gewoon zichzelf kan/mag zijn, er alle ruimte is voor de ander, er gewoon Liefde is voor die ander, dan straal je dit uit.
Het gevolg is dat je eigenlijk geen weerstanden meer tegen komt, of minimaal. Het is alsof je in het paradijs leeft, alles harmonie. Overal waar je gaat, geen conflicten, spanningen, waar dan ook.
Dus hoe kwetsbaar je eigenlijk ook bent, je wordt niet meer aangevallen in wat je bent. Ook heel belangrijk er zijn gewoon geen aanrakingspunten meer om jou uit die Zijnsstaat te halen want je verbindt niks aan wat je bent. Dus als iemand iets hierover zegt glijdt dit langs je af. Iemand kan je niet meer klein maken, en ook niet meer groot. Je bent gewoon, groot en klein heeft geen trilling meer.
En af en toe is er ineens wel een kwetsbaar punt en dan schiet je ook terug, helemaal terug. Maar je komt ook weer relatief eenvoudig terug in je normale Zijnsstaat, in die Liefde, zonder onderdrukking, zonder verzet. Minder en minder van die kwetsbare punten zullen er zijn, tot ze allemaal verdwenen zijn.


Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/9POMSynLPK