twee handen

Twee handen.
De ene kant als symbool van t 'slechte' en dit in de meest ruime zin van t woord. Wat goed lijkt kan toch slecht zijn voor jou of de ander.
Je zou kunnen zeggen in de ene hand alles wat nog niet opgegaan is in t Licht, in de Liefde tot begrip is geworden en doorleefd inzicht.
En de andere hand als symbool van dat Licht, van de Liefde, van het Eeuwige Zijn.
Als er dan geen bevruchting plaatsvindt van beide handen dan zal er nooit werkelijke verandering, bevrijding plaatsvinden.
Als we ons helemaal ingekapseld hebben, helemaal vol zitten van ons ikje, geen ruimte voor het Licht.
Maar t Licht, de Liefde blijft eigenlijk ook een beetje steriel als t niet bevrucht mag/kan worden door de duisternis, door dat wat nog in het duister is.
Dus uiteindelijk is het ongelooflijk vruchtbaar voor beide kanten voor beide handen als er een openheid is, een open stroom.

Dan kan er een transformatieproces plaatsvinden, een verruiming, een verdieping. Wat schijnbaar slecht was kan bevrijd worden en oplossen in een nieuwe dimensie in een nieuwe uitdrukking. Door de bevruchting met het Licht, door de bevruchting met de Liefde.
Als de handen samenkomen, eigenlijk meer en meer versmelten, dan kan het leven een waarlijk aanbidden worden, een voortdurend gebed van het Leven. Een uitdrukking van dat Leven, van het Eeuwige Leven in eindeloze verschijningen en uitdrukkingen. In een meer en meer ruim wordend begrip.
Pure dankbaarheid komt vrij en ontzag voor dat Leven, in die ontvankelijkheid. In alle geschenken die ontvangen mogen worden.
Dus het kan misschien een steuntje zijn in het leven, niets is slecht. Alles is kans, mogelijkheid voor bevruchting en transformatie. Om nieuw leven te brengen in het Leven. Om nieuwe dimensies te openbaren, nieuwe verschijningsvormen geboren te laten worden.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/kAqhIdSsi7