de Mars-inwijding

In eerste instantie zijn we veel te eigenwillig. We willen het zelf weten, we denken het te weten, zelf te kunnen. We willen het zelf doen. Geen overgave, geen leeg worden, maar vol blijven van dat wat we denken te zijn, denken te weten. Vol met gedachten hierover en emoties vanuit het verleden. Dit als er geen loutering heeft plaatsgevonden door het Bewustzijn.
Zolang wij het zelf blijven doen, willen doen, zonder ontvankelijkheid voor het Andere, voor de Essentie zullen we daar ook de vruchten van blijven plukken en nooit kunnen terugkeren in het paradijs. Dan zullen we nooit waarlijk weer aan de hand van God lopen.
Maar t leven zit dan zo mooi in elkaar dat uiteindelijk of de kracht vervliegt om dit te blijven doen, dat alles grijs wordt en leeg. Of dat er grote tegenslagen komen, dat je jezelf totaal ontworteld voelt, niets meer zin heeft, je totaal instort door ziekte of wat dan ook. Dat kan het begin zijn. Dan kan er enige ontvankelijkheid komen voor dat wat waarlijk Weet en Is. Dat wat waarlijk Liefde is, wat niet van deze aarde is.
Wanneer dit is, ligt bij iedereen verschillend. Bij de meeste niet eens dit leven. Er zijn er maar heeeel weinig die werkelijk rijp zijn voor de innerlijke Ommekeer, en ook dit is helemaal goed. Daar heeft het Leven alle begrip voor.

Het gaat erom dat wij de nieuwe hemel en de nieuwe aarde op aarde brengen. Beter gezegd dat wij de ruimte hiervoor scheppen door zelf te verdwijnen dat waar we vol van zijn. Dat we vol-ledig worden, vervuld door die nieuwe hemel.
Als alles tot eenheid geworden is, hoofd en hart, dan zal ook het handelen in eenheid zijn. Dan is het een daad vanuit heelheid. Geen twijfel, geen speculatie, gewoon doen wat gedaan wil worden, wat het moment vraagt. Het resultaat is niet belangrijk, slechts het doen wat het enig juiste is om te doen.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/FE8mcSj1yK