zelfbewustzijn en Zijn
Juist als je jezelf kent ken je jezelf niet.
Ben je niet meer bezig met wat je bent, wat je doet. Je Bent gewoon, je doet gewoon.
Het is allemaal vrij en stromend, onbevangen.
Je bent leeg geworden van jezelf, dus alle verkramping is verdwenen. Alle fixatie alle gerichtheid op jezelf.
Elk moment roept iets op, en van daaruit komt een reactie. Maar jij reageert niet meer, Tao reageert door jou heen. Het Leven, de Stroom, de Liefde, in alle eenvoud en harmonie. Je bent niet bezig met, wat zal het effect zijn, hoe kom ik hierin over, zullen ze me niet afvallen, word ik niet aangevallen verstoten. Er is geen reactie van, goh wat ben ik goed dat ik dit weet dat ik dit kan, wat weet ik toch veel, of juist, ik ben niks ik kan niks ik ben niks waard.
Allemaal het spel van de dualiteit, waardoor je altijd heen en weer gegooid zult worden. Want hoe dan ook, je denkt te weten wie je bent, of heel goed of heel slecht.
Maar het is jouw beeld, jouw idee.
Je bent dan ziek, gewond, en je behoeft genezing al hebben vele dit niet in de gaten en zoeken onbewust de genezing de vervulling buiten zichzelf.
Maar zo zul je altijd ziek blijven, afhankelijk blijven, en kan de wond elk moment weer open gereten worden. Dan is er niks zeker, waar je jezelf dan weer tegen probeert te verdedigen te beveiligen. Waardoor je nog zelfbewuster, nog meer verkrampt raakt in jezelf en Tao, de Stroom helemaal uit het oog verliest.
Maar de Stroom is.
Niks is belangrijk.
Slechts verbinding houden met de Stroom.
Waar die ook heen gaat, heen wil.
In alle eenvoud volg je.
En als je hierin een prominente zichtbare positie krijgt maakt dit geen verschil voor je met dat je altijd onzichtbaar blijft. Je volgt gewoon de innerlijke Stroom, bent in die Stroom in dit Zijn vervuld. Groot, klein, belangrijk onbelangrijk heeft geen vat meer op je, je doet wat het moment vraagt, en dat is helemaal goed.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties