wat je ziet
Draait het bij contact maken niet uiteindelijk om beelden?
Beelden over jezelf, over de ander?
Maar maak je daardoor wel werkelijk contact?
Als ik naar mezelf kijk in een ver verleden jeetje wat was ik n onzeker jongetje. Voelde me zooooo onzeker.
Maar dit kwam dus doordat ik een heeeeeeeeeeeel laag zelfbeeld had.
Mezelf het kleinste, het minste van het minste voelend en daardoor torende iedereen boven me uit. Iedereen wist t beter, kon t beter, was mooier noem t maar op. Geen bescherming dus in uiterlijk, geld, of bv mijn religie is beter, of hoe ik t zie is beter. Nee gewoon niks waar ik eigenlijk waarde aan kon ontlenen. Was zelfs doodonzeker een brood bij de bakker te vragen, of een patatje bij de friettent, liet ook iedereen voorgaan.
Ja tijden veranderen.
Maar uiteindelijk waren dit ook beelden. Al had ik dan een heel laag zelfbeeld, het waren beelden die ik had. Ik keek heel gekleurd de wereld in. Het was niet de realiteit.
Maar hoe is dit dan verandert?
Waarom kan ik nu in alle eenvoud contact maken zonder angst?
Door begrip.
Ten diepste begrijpen dat wat ik allemaal zo groot maakte allemaal illusie was. Alles waar mensen zich zeker en sterk door voelen, geld carriere. Dat al die mensen uiteindelijk ook heel onzeker zijn. Alleen ze kunnen die onzekerheid goed verbergen, dat kon ik minder.
En ook heel belangrijk, ja was dus vooral heeeeeeeeeeel onzeker door mijn vader geworden. Maar door ook ten diepste begrip voor hem te krijgen dat hij diep binnenin ook een heel lief mens is, kwam waarlijk die Liefde voor alle mensen vrij en verdween de angst en onzekerheid.
Alle beelden over mensen verdwenen en zag meer en meer de realiteit, gewoon dat wat is.
En ook heel belangrijk, waar ik het al zo vaak over gehad heb, er groeide iets van binnen wat me totaal vervulde. Die Liefde die alleen maar Liefde is.
Bescherming heb ik dus nooit echt gehad in contact, me achter iets kunnen verschuilen. Het enige wat gegroeid is, is iets onaantastbaars. Een alomvattend begrip voor de mens, over het leven, waarlijk mezelf kennen, waardoor ik mezelf vrijgemaakt heb van mezelf daar komt t op neer.
Van mij kan niets meer afgepakt worden. Er is een waarlijke Liefde voor de mens vrijgekomen zonder dat ze er iets voor hoeven te doen. En waar Liefde is, is geen angst.
Ok terug naar t algemene.
Komt de huivering bij contact niet door dat we een beeld hebben over de ander en over onszelf? En staat dat beeld dan niet tussen een waar contact in?
Gaat het er dan niet om, al die beelden over jezelf en de ander weg te halen?
Zodat we werkelijk elkaar Zien?
Kan dit niet pas werkelijk gebeuren wanneer je ook je kwetsbare onzekere kant onder ogen ziet. Open durft te zijn, kwetsbaar. Als je durft te zien alles waarachter je jezelf verscholen hebt, en hier achter durft vandaan te komen? Dat je puur durft te zijn die je bent?
Jezelf doorzien, alle denkspelletjes, alles wat je over de ander denkt, over jezelf?
Als waarlijk de Liefde binnenin vrijgekomen is, dan ben je niet meer bang om contact te maken. Want je hebt lief, en je enige intentie om contact te maken is Liefde. Puur jezelf zijn, echt zijn, jezelf laten zien. Je Weet je intentie van waaruit je verbinding wil maken, dus je bent Vrij. De reactie is niet meer belangrijk. Je kunt niet afgewezen worden al wijst de ander je af. Je kunt niet klein gemaakt worden al wil de ander je klein maken, want je kent je eigen waarde, je Weet.
Je bent afgestemd op het Leven, op de ander, proeft wat is, de energie, en van daaruit kun je in alle eenvoud verbinding maken. Geen overstraling, geen overstemming, de juiste afstemming. Betrokken zijn, totaal open voor dat wat is.
In alle eenvoud zal dan elk contact kunnen plaatsvinden, zonder spanningsvelden of onzekerheid, als alles gedragen wordt door Liefde.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties
Warme Walter-groet ;-)