mijn Zijn
Uiteindelijk is dat alles, Zijn of niet Zijn.
In dit Zijn is alles.
In dit Zijn is alles vervuld.
Het is onafhankelijk van wat dan ook.
Onafhankelijk van voor of afkeur van de buitenwereld.
Onafhankelijk van status, geld, uiterlijke gedaante.
Onafhankelijk van wat je doet, het is wat je Bent.
Het is er altijd.
Het was er altijd.
En het zal er altijd zijn.
Het is niet buiten te vinden.
Het kan pas buiten gezien/ervaren worden als t binnenin gevonden is.
Zo binnen zo buiten.
Als je Liefde bent, zul je Liefde zien.
In alles.
In iedereen.
Het is er nu.
In jou.
In mij.
Daarin zijn we een.
Daarin zullen we weer één worden.
Dit ervaren heeft heel veel lagen. Het kan ook steeds intenser en versmeltender worden, totaal alles omvattend. Zoveel Liefde voor die ander voor alles. In dit samenzijn wordt je dan een met de Kosmos.
Dit kan door de ander opgewekt worden.
Alleen, op jezelf, is de energie, de essentie heel stil, heel leeg, maar toch vervuld, heel licht, als de verbinding open en stromend is. Vredig, verstild, vreugdevol.
Eigenlijk geeft de ander invulling, roept een stuk van energie op wat dan mogelijk of nodig is. Waar ik dan gewoon in meega, me door mee laat voeren in bewustzijn. Stuk van oproepende kracht.
Ben daarin echt niet meer gevoelig voor alles, laat me niet meevoeren door allerlei emoties van mensen. Dan blijf ik gewoon in mijn stilte in mijn vrede. Of er komt een stuk van compassie vrij. Welke uitdrukking maar nodig is.
Het gebeurd steeds vanuit die basis, die essentie van vrede van stilte, van vervulling. Dat is steeds het startpunt van waaruit de rest ontstaat.
Je zou kunnen zeggen, alleen met deze straling, afstemming, de universele Liefde is het erg moeilijk een relatie te hebben, relationele verbindingen te hebben in wat voor verband dan ook. Juist omdat die afstemming onpersoonlijk is, geen persoonlijke belangen heeft of verlangen.
Op deze manier kun je niet echt mens zijn onder de mensen, mee lachen en huilen, echt betrokken zijn.
Je hebt lief, je Ziet, doorziet alles, ziet wat is.
Maar t heeft geen zin om dat dan te delen met anderen in een liefdesrelatie, of een familierelatie, een ouder, kindrelatie. Dan moet r in ieder geval ook nog n andere trilling bijzitten, wil t aankomen. Anders wordt t snel belering, bevoogding, of t wordt zo opgepakt.
Deze energie, deze afstemming is in eerste instantie vooral voor jezelf bedoeld. Je eigen innerlijke onderzoek, je eigen innerlijke pad. Onder leiding van de Christus in jezelf, alles oplossen wat tussen de Christus, tussen de Essentie, tussen de vrije uitstroom van de Liefde instaat.
Hierin ligt dus eigenlijk de uitdaging van mijn leven, het stuk van persoonlijke betrokkenheid.
Die universele Liefde is altijd heel sterk bij me geweest, al heel vroeg. Altijd gericht op het grote geheel, de mensheid helpen, snel dingen doorzien, begrepen hebben, losgemaakt hebben. Heel snel me kunnen onthechten van heel veel, van dingen van mensen.
Niet als vlucht, maar als vrucht van n innerlijk proces. Ik heb t ook hiermee naartoe genomen op aarde. Daardoor was ik al voor veel niet gevoelig.
Het is wat ik hier keer op keer uitdruk in allerlei bewoordingen, het nog wel op de aarde zijn maar niet meer van de aarde.
Het wordt dan meer het spel nog meespelen, zo goed mogelijk, maar niet meer van het spel zijn. Eigenlijk vrij van het spel zijn, van alle banden.
Eigenlijk dat het spel al klaar is.
Geen emotionele banden meer, geen echt persoonlijke betrokkenheid, omdat niets meer voortkomt vanuit gemis, vanuit het iets missen.
Het is vervuld.
In mijn Essentie ben ik gewoon een stil meer geworden.
Gewoon Zijn, is het meest eenvoudige wat er is, zonder verlangen, daarin vervuld zijn, daarin vrede hebben, Liefde voelen.
En alles wat er vanuit dat Zijn gebeurd is uiteindelijk het spel meespelen, zo goed mogelijk, binnen mijn mogelijkheden.
Dus om kort samen te vatten, de uitdaging van mijn leven lag/ligt in het die Christusliefde, die universele Liefde, op aarde te brengen. Om zoveel mogelijk echt mens te zijn onder de mensen, echt persoonlijke betrokkenheid te hebben.
Maar in alle oprechtheid mijn mogelijkheden zijn hierin beperkt. Ik kan zeker meeleven, maar niet meelijden.
Mijn kernstraal, de kern van mijn Wezen, blijft die Christusliefde, en van daaruit komt toch vooral alles tot uitdrukking.
Misschien dat dit een beetje begrijpelijker heeft mogen maken van waaruit ik leef.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties