verwondering
Stond pas weer s naar kindjes te kijken, doe niets liever.
Toen kwam bij mij naar boven, wat n ongelooflijke vitaliteit hebben ze nog. Wat een overgave, een totaal geven, totaal genieten. Ja verwondering, nieuwsgierig zijn naar alles. Alles steeds weer nieuw.
En over t algemeen verliezen we dat, die verwondering, die nieuwsgierigheid, die pure onderzoekingsdrang. We denken dat alles wel bekend is. Alles in hokjes ingedeeld en t leven stroomt weg. Alles wordt dof en de behoefte groeit naar tussentijdse kicks. Effe uit die dofheid, terwijl als kind in zijn meest pure vorm het hele leven een kick was een hoogtepunt. Zoveel energie, zoveel genieten. Daar geniet ik ook zo van, en geniet heel graag mee waar mogelijk. Dat ik t kindje weer vrij kan laten in mezelf.
Maar dat is toch de levende verbinding, die nieuwsgierigheid, die verwondering, over alles?
Als we zo weer alles zouden kunnen bekijken. Alles wat op ons pad komt, als een avontuur, als een ont-dekkingstocht. Zou toch geweldig zijn?
Het wordt natuurlijk t moeilijkste om die nieuwsgierigheid, om die verwondering te behouden als er pijn is, geestelijk, lichamelijk. Om t dan toch nog als een ont-dekkingstocht te blijven ervaren. Als tekentjes die iets willen zeggen, die met je willen praten?
Het wordt moeilijk als t beladen is. Als er van alles bovenop zit, dan wordt t vanzelf zwaar, drukt dit je naar beneden. Als er belangen zijn, als er iets groot houden is, als er iets moet gebeuren, het liefst nu. Als er iets moet veranderen, als het anders moet zijn. Dan valt de vreugde en verwondering weg, wordt t vastgezet in een beeld, in dit verlangen. De ontvankelijkheid voor de Essentie verdwijnt.
Maar toch blijft t n uitdaging om toch die verwondering, juist op die momenten te behouden. Dat je jezelf op die momenten doorziet, ziet wat je doet, ziet wat er gebeurd en t zo eventueel weer los kunt laten. Weer terug kunt keren naar die verwondering. Echt het totaal proeven van dat wat is. Wat nu is, tot je laten spreken zonder weerstand zonder invulling. Het gewoon door je heen laten gaan.
En ook, ja t gaat er niet zozeer om uitgelaten zijn, maar meer die innerlijke blijheid. Het licht zijn, open en onbevangen het leven ont-moeten. De ander ont-moeten, als nieuw, alles steeds weer nieuw. Steeds weer niets weten, steeds opnieuw alles ont-dekken. Dan kan t leven stromend blijven, vervuld, en zo, zoveel geven, elk moment weer.
Als t licht is, dan weet je dat t goed zit. Daar waar t zwaar geworden is, zwaar wordt, dit meteen zien. Zien/toelaten dat jij t bent die t zwaar maakt, zwaar gemaakt heeft. Zo misschien weer terug kunnen keren naar t Licht naar t lichte. De zwaarte doorzien, je ego doorzien en jezelf er zo weer vrij van maken.
Kagib
En de uitgesproken woorden:
Reacties