het membraan
Ik vind t een erg mooi beeld een membraan.
Het doorlaatbaar zijn, het doorlaatbaar worden.
Het membraan raakt verstopt omdat er zoveel is wat we verstoppen. Wat we naar onderen drukken en daardoor een eigen leven gaat leiden, ons leven gaat inkleuren. Van waaruit we gaan reageren en leven.
De zuivere boodschap vanuit de Essentie wordt niet meer gehoord, of raakt vervormd, of overstemt. We laten het niet meer door, onze oren verstopt, doof voor de stem van de Eeuwigheid van onze Essentie.
Te vol van ons zelf, wat we denken te zijn waardoor dat wat is niet meer ervaren kan worden.
Maar als we ons open gaan stellen, ons hart, durven kwetsbaar te zijn, dan kan de Essentie gaan spreken aan de andere kant van t membraan. Meer en meer door ons heen stromen, zich door ons heen openbaren. Meer en meer dat de verstoppingen weggehaald worden, als t verstoppertje spelen voorbij is en we durven toe te laten wat is. Meer en meer dat dan zuiver door ons heen kan stromen wat is, en wat ons kan zuiveren.
Totdat er geen verschil meer is, de Essentie en de persoonlijkheid een zijn geworden. We een vrije pure uitdrukking zijn geworden van die Essentie, van de Eeuwigheid, van dat wat alles overkoepeld.
Dan is alles weer een, alle gespletenheid voorbij. Dan zijn we weer heel, zijn we Thuisgekomen, het hart gezuiverd. Dan zijn we weer in het paradijs van waaruit de ontvouwing in volledige harmonie verder mag/kan gaan.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties