LEVENSSYMFONIE

Uiteindelijk wordt het leven een symfonie, een superklankenspel wat met alles om je heen resoneert.

De basis is dan uiteindelijk binnenin gevonden. Daar begint de muziek, en iedereen die aan het stuk deel wil nemen is welkom. Samen fantastische harmonieën creeeren, klankcollages maken. Maar de afhankelijkheid verdwijnt dus alles wordt meer en meer een heel vrij stuk. Een vrij stuk muziek vol verrassingen en mogelijkheden.

Tussendoor zijn er echt verbindingen die totaal meeresoneren. Geweldig om dan samen een stuk te spelen en misschien als kernstuk te gaan fungeren, het thema van het stuk uit te bouwen met allerlei zijlijnen. Maar het mag, het moet niet.

Er is geen afhankelijkheid, want je hebt alles gevonden in jezelf wat je jezelf zou kunnen wensen. Het is vervuld in de Liefde en vanaf dat moment vindt er eigenlijk een ommekeer plaats. Je leven draait vanaf dan om geven, alles geven wat in je is, zonder afhankelijkheid, zonder iets terug te verlangen.

Das natuurlijk wel beetje gek in deze wereld waarin vaker het nemen ook zo'n grote rol speelt, het afhankelijk zijn van de goedkeuring van de ander.
Maar het Lied wat binnenin is gaan klinken is zo mooi zo lief, is je zo lief geeft zoveel dat je dit Lied met iedereen wil delen die maar wil. Zonder forceren want je hoeft er niets meer mee. Het Lied klinkt toch wel, in dat wat je Bent. Dus je reikt uit, schept mogelijkheden, spreekt uit, en laat waar nodig weer los. Het is allemaal deel van de symfonie, deel van dat fantastische muziekstuk dat weerklinkt. Geen hechting, geen fixeren.

Je bent verbonden, je bent een met alles en iedereen, alles is een klankbord.
In afstemming op die Eeuwige innerlijke melodie zal er een groots muziekstuk ontstaan waar je met dankbaarheid op terug zal kijken als je weer van deze aarde zal weggaan.


Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/fQNk5RUvqD