JASJES UIT
De splinter en de balk.
Verblind door het leven door alles wat we denken te zien, denken te weten.
Alle problemen liggen buiten,
nog nooit naar binnen gekeken.
Daar zijn de ogen nog gesloten.
Het ware Zien nog niet begonnen.
Zo blijft het gevecht, de strijd,
met elkaar.
Omdat we niet willen Zien.
Omdat we verblind zijn door onszelf.
Deze waarheid deze naakte waarheid hebben we
bekleed met eindeloze beelden.
Daardoor denken we dat we gekleed zijn.
Ieder een eigen jasje of heel veel jasjes.
En niemand mag dat jasje afnemen.
In dat jasje voelen we onszelf veilig.
In dat jasje kunnen we blijven ontkennen
dat we uiteindelijk naakt voor onze innerlijke
waarheid zullen staan.
We vechten, bevechten, de wereld
om dat jasje aan te houden.
Alles en iedereen.
Het paradijs is nog ver weg.
De naakte onschuld.
En als dan de dood
hier
komt.
Dan ligt er een kans.
Dan ligt er een mogelijkheid.
Dat de ogen open gaan.
Binnenin.
Dat je ziet dat je altijd al naakt was.
Dat zonder problemen je jasje wordt uitgedaan.
Dat je Ziet, waarom.
Dat je Ziet wat nu werkelijk is.
Wat Werkelijk is.
En een lach verschijnt.
De angst verdwijnt.
Omarming van het eeuwige Leven.
De Eeuwige Verandering.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties