van een en twee afsluiting

Het ene en het andere zijn eeuwige voorwaarden. Maar in deze dualiteit te leven is gevangenschap tussen zon en maan, tussen hemel en aarde, het kwellende 'te zijn of niet te zijn'. Mag dan de boom der kennisse in het paradijs eeuwig zijn, de levensboom die midden in de hof staat is het ook. Dwz, de vruchten van de boom des levens schenken de verzoening der tegenstellingen waaruit zich het eeuwig zijn openbaart. Juist uit en door de strijd der tegenpolen wordt in het menselijk bewustzijn de vereffening, de uitwisseling, de harmonie, de goedheid en schoonheid merkbaar als gevolg van het vergeven van weerszijden, de vergeving der zonden, de vergeving van de dwalingen, de vergeving der slagen die de ene en de andere aan elkander toebrachten en waardoor het leven in de wereld een slagveld werd. Hebt u gestreden en gevochten? Hebt u slagen uitgedeeld en ook ontvangen? Bent u bij die slagen stil blijven staan of hebt u verder gestreden en hebt u eindelijk ontdekt dat er een grote strijder in u is, een overwinnaar die niet verliezen kan en die u tot zijn triomf voert? Kiest u het ene waarin de tegenheden verzoend zijn? Kiest u de oorspronkelijke eenheid, de eeuwige eenheid, de eeuwige al-ene God die ten grondslag ligt aan de tweeheid en de daaruit voortvloeiende veelheid. Is het niet het noodlot van de mens geweest dat hij de oorspronkelijke eenheid, het land van het licht, van de vreugdevolle goddelijke geest heeft verlaten!

Waarom deed hij het? 'Ten dage dat ge een waart werd ge twee'. Waarom? Omdat hij zich afgescheiden waande van zijn god. Omdat hij in zijn afgescheidenheid meende heerser in de schepping te kunnen zijn en de chaos naar zijn hand te kunnen zetten. Omdat hij toen plotseling de ontzaglijke verantwoordelijkheid gevoelde die hij in zijn afgescheidenheid op zich had genomen, een verantwoordelijkheid die hem beangstigde en hem de vlucht deed nemen naar de wereld der materie, waarvan het juist zijn roeping was die te besturen.Hij vluchtte in de duisternis, terwijl hij juist die duisternis zou verlichten. Hij, de goddelijke mens, verdeelde zich in het ene en het andere, in de adam en de eva en bekleedde zich met het dier der aarde waarin hij geheel zijn hoge roeping vergat en een tragisch conflict teweeg bracht en slechts leefde in de illusies van orde en lichtwereld, orde die steeds weer in chaos werd veranderd, lichtwereld die altijd weer verduisterd werd. Want de mens kan zonder god niet leven, al wordt daarmede dan ook niet een voorstelling of een gedachte bedoeld. Ook geest en liefde beantwoorden niet aan voorstelling en gedachtebeeld, maar zijn manifestaties van het goddelijke en menselijke levensmysterie. Wie kan het opnemen tegen de macht der goddelijke liefde die de verzoening is in het mensenhart? Wie tegen de kracht van de geest die in zijn eeuwig Zijn uitstraalt boven de tegenstellingen, ja die juist door het grote conflict in mensheid en mens zich vertroostend en alzegenend openbaart?

Barend van der Meer

De uitgesproken woorden:

http://media.putfile.com/B-van-een-en-twee-afsluiting

http://www.megaupload.com/?d=PHHPC2BM