15-7-42 neergeslagen en weer opgestaan

denk dat ik gisterennacht toch nog niet goed genoeg gebeden heb. Toen ik vanochtend zijn briefje gelezen had (vertrek van vriend), toen pas brak het in me los en overstroomde me. Ik was bezig met de ontbijttafel en plotseling moest ik ophouden en m'n handen vouwen, midden in de kamer, en m'n hoofd zo diep buigen en tranen die lang in me opgesloten hadden gezeten overstroomden m'n hart en er was zoveel liefde en zoveel medelijden en zoveel zachtheid en ook zoveel kracht in me, dat het een beetje moet kunnen helpen.

's avonds
En een paar dagen geleden dacht ik dat me niets meer kon gebeuren als mijn oproep zou komen en dat ik het alles van te voren al doorleden en doorleefd had, maar vandaag bleek me plotseling dat alles me toch nog veel nader op het lijf kan drukken dan het al gedaan had. Het was heel zwaar. Ik was je even ontrouw God, maar toch niet helemaal. Het is goed zulke momenten van wanhoop en tijdelijk uitdoven door te maken, die voortdurende rust zou bijna onmenselijk zijn. Maar nu weet ik alweer dat ik iedere wanhoop te boven zal komen. Ik had vanmiddag niet kunnen denken dat ik vanavond alweer zo rustig en geconcentreerd aan dit bureau zou kunnen zitten. Alles was even in me uitgeblust van vertwijfeling, en vele samenhangen waren zoek en zo'n verschrikkelijk groot verdriet. Het is weer over allemaal. Ik weet dat ik nog dikwijls kapot en vernietigd tegen Gods aarde gesmeten zal liggen. Ik geloof wel dat ik heel taai ben en altijd weer op zal kunnen staan.

Etty Hillesum