23-7-42 knielen voor God

M'n rode en gele rozen zijn helemaal opengegaan. Terwijl ik daar in die hel zat, hebben zij daar stilletjes verder staan bloeien. Velen zeggen: Hoe kun je nu nog aan bloemen denken.
Toen ik gisterenavond dat grote eind door de regen gelopen had met die blaar onder mijn voeten, ben ik toch op het eind een stukje omgelopen om een bloemenkar te zoeken en ik kwam met een grote bos rozen thuis. En daar staan ze. Ze zijn net zo werkelijk als al de ellende die ik op een dag meemaak. Er is voor veel dingen plaats in mijn leven. En ik heb zoveel plaats, mijn God. Toen ik daar vandaag door die overvolle gangen liep, kreeg ik plotseling zo'n aandrang om daar midden op die stenen vloer, tussen alle mensen neer te knielen. Het enige menswaardige gebeuren dat ons mensen nog gebleven is in deze tijd: het knielen voor God. Ik leer iedere dag iets over de mensen en zie nu steeds meer hoe er in mensen geen hulp voor andere mensen bestaat en hoe men steeds meer op z'n eigen innerlijke krachten aangewezen raakt.


Etty Hillesum

Reacties

Populaire posts van deze blog

HET PAD

eigenwilligheid en de Wil

MYSTIEKE WEDERGEBOORTE