twee werelden uit roman het Groene Gezicht
Ademloze stilte. Dan het huilen van een kind. Hauberisser keek ontdaan om
zich heen. Eindelijk kwam hij weer tot zichzelf. Hij herkende duidelijk de kale,
sobere muren van zijn kamer. Tegelijkertijd waren het de muren van een tempel,
beschilderd met fresco's van Egyptische godenfiguren. Hij stond er middenin en
zag dat de houten planken van de vloer tegelijkertijd stenen tempeltegels waren.
Beide waren werkelijkheid! Twee werelden doordrongen elkaar voor zijn ogen,
versmolten tot één en toch van elkaar gescheiden - alsof hij in een en dezelfde
seconde wakker was en tegelijkertijd droomde. Een nieuw bewustzijn was
toegevoegd aan het gewone, menselijke dat hij tot nu toe had bezeten. Het had
hem verrijkt met het vermogen een nieuwe wereld waar te nemen, die de oude in
zich sloot, haar raakte, haar transmuteerde en haar toch op wonderbaarlijke
wijze liet voortbestaan. Zintuig na zintuig ontwaakte op tweevoudige wijze in
hem, als bloesems die uit hun knoppen breken. Langzamerhand begreep hij dat hij
het doel van de weg - en het verborgen levensdoel van ieder mens is het tot het
einde toe gaan van die weg - bereikt had: een burger van twee werelden te zijn.
Wederom huilde een kind.
Gustav Meyrink
Gustav Meyrink
Reacties