twee werelden uit roman het Groene Gezicht

Ademloze stilte. Dan het huilen van een kind. Hauberisser keek ontdaan om zich heen. Eindelijk kwam hij weer tot zichzelf. Hij herkende duidelijk de kale, sobere muren van zijn kamer. Tegelijkertijd waren het de muren van een tempel, beschilderd met fresco's van Egyptische godenfiguren. Hij stond er middenin en zag dat de houten planken van de vloer tegelijkertijd stenen tempeltegels waren. Beide waren werkelijkheid! Twee werelden doordrongen elkaar voor zijn ogen, versmolten tot één en toch van elkaar gescheiden - alsof hij in een en dezelfde seconde wakker was en tegelijkertijd droomde. Een nieuw bewustzijn was toegevoegd aan het gewone, menselijke dat hij tot nu toe had bezeten. Het had hem verrijkt met het vermogen een nieuwe wereld waar te nemen, die de oude in zich sloot, haar raakte, haar transmuteerde en haar toch op wonderbaarlijke wijze liet voortbestaan. Zintuig na zintuig ontwaakte op tweevoudige wijze in hem, als bloesems die uit hun knoppen breken. Langzamerhand begreep hij dat hij het doel van de weg - en het verborgen levensdoel van ieder mens is het tot het einde toe gaan van die weg - bereikt had: een burger van twee werelden te zijn. Wederom huilde een kind.

Gustav Meyrink