de nacht van de ziel
Indien wij verlicht willen worden, moet het eerst donker in ons geworden zijn - donker als in de schaduw van de dood. Het is, alsof wij door de diepste duisternis van middernacht een nieuwe dag tegemoet treden. In deze middernacht moet alle liefde voor het zelf sterven, opdat de nieuwe morgen een nieuwe mens aantreft.
Eerst wanneer het volstrekt nacht in ons is geworden, kan de innerlijke zon rijzen. Hoe dieper de duisternis, des te nader is ons de klaarte van de gemeenschap Gods.
Zulk een overgangstijd is altijd donker, stormachtig en dikwijls smartelijk. Maar altijd is zij vol van de belofte van het nieuwe, dat in wording is. Wij noemen dit stadium van het verliezen van het zelf, dat zich in uren of dagen kan voltrekken, maar ook maanden en jaren kan duren, de 'nacht van de ziel', die korter wordt naarmate onze bereidheid tot zelf-overgave toeneemt.
Stoten wij, door de duisternis die ons omringt, moedig door tot in de klaarte die achter haar verborgen is! Overwinnen wij het gevoel van verlatenheid dat ons besluipt door een grotere rust in God.
Laten wij geen ogenblik vergeten dat God ons het meest nabij is, wanneer Hij het verst van ons verwijderd lijkt! En geloven wij toch vooral niet dat wij op een dood punt zijn aangekomen: de stilstand is slechts schijn; in waarheid zijn wij nog steeds 'op weg' en dicht bij de vervulling.
K.O. Schmidt
Voor jou waarschijnlijk wel her-kenbaar. Voor mij zeker ook. Vroeg of laat moet je op dat dode punt uitkomen, dat je echt niet verder kan. Echt het Pad gaan is niet vrijblijvend is niet van twee walletjes eten, leuke hobby, een extraatje, echt t Pad gaan betekent dat alles in jou gaat verdwijnen wat jij bent waar je vol mee geraakt bent. Dit komt dan in t Licht te staan wordt doorLicht, en wow dat kan heel pijnlijk zijn.
Wil hier ook nog ingaan op die laatste zin, dat stilstand slechts schijn is.
Dit is voor mij ook heel her-kenbaar een van de moeilijkste meest verwarde fases. De meest verwarde fase was eigenlijk toen de donkere nacht voorbij was en alles Licht was geworden. Maar daardoor was ook mijn hele drive in t leven geneutraliseerd, alles waar ik voor leefde, alles wat ik dacht dat belangrijk was, of wat ik niet begreep, waar ik boos over was, verdrietig. Dat was allemaal leeg geworden. Het was klaar, het was vervuld, er hoefde niets meer.
Toen heeft het jaren geduurd om weer voeling te krijgen met n nieuwe dynamiek, voeling dat r toch in dit alles n innerlijke Stroom blijft, Beweging. Maar hierin is zoveel ruimte. Niks dwingt me meer, geen intens aandringen prikkel om iets wel of niet te doen. Ik zou alles kunnen doen wat ik zou willen. En toch, heel subtiel heel heel subtiel blijft er die Verbinding die precies kenbaar maakt wat werkelijk Wil.
lieve warme groet Kagib
Eerst wanneer het volstrekt nacht in ons is geworden, kan de innerlijke zon rijzen. Hoe dieper de duisternis, des te nader is ons de klaarte van de gemeenschap Gods.
Zulk een overgangstijd is altijd donker, stormachtig en dikwijls smartelijk. Maar altijd is zij vol van de belofte van het nieuwe, dat in wording is. Wij noemen dit stadium van het verliezen van het zelf, dat zich in uren of dagen kan voltrekken, maar ook maanden en jaren kan duren, de 'nacht van de ziel', die korter wordt naarmate onze bereidheid tot zelf-overgave toeneemt.
Stoten wij, door de duisternis die ons omringt, moedig door tot in de klaarte die achter haar verborgen is! Overwinnen wij het gevoel van verlatenheid dat ons besluipt door een grotere rust in God.
Laten wij geen ogenblik vergeten dat God ons het meest nabij is, wanneer Hij het verst van ons verwijderd lijkt! En geloven wij toch vooral niet dat wij op een dood punt zijn aangekomen: de stilstand is slechts schijn; in waarheid zijn wij nog steeds 'op weg' en dicht bij de vervulling.
K.O. Schmidt
Voor jou waarschijnlijk wel her-kenbaar. Voor mij zeker ook. Vroeg of laat moet je op dat dode punt uitkomen, dat je echt niet verder kan. Echt het Pad gaan is niet vrijblijvend is niet van twee walletjes eten, leuke hobby, een extraatje, echt t Pad gaan betekent dat alles in jou gaat verdwijnen wat jij bent waar je vol mee geraakt bent. Dit komt dan in t Licht te staan wordt doorLicht, en wow dat kan heel pijnlijk zijn.
Wil hier ook nog ingaan op die laatste zin, dat stilstand slechts schijn is.
Dit is voor mij ook heel her-kenbaar een van de moeilijkste meest verwarde fases. De meest verwarde fase was eigenlijk toen de donkere nacht voorbij was en alles Licht was geworden. Maar daardoor was ook mijn hele drive in t leven geneutraliseerd, alles waar ik voor leefde, alles wat ik dacht dat belangrijk was, of wat ik niet begreep, waar ik boos over was, verdrietig. Dat was allemaal leeg geworden. Het was klaar, het was vervuld, er hoefde niets meer.
Toen heeft het jaren geduurd om weer voeling te krijgen met n nieuwe dynamiek, voeling dat r toch in dit alles n innerlijke Stroom blijft, Beweging. Maar hierin is zoveel ruimte. Niks dwingt me meer, geen intens aandringen prikkel om iets wel of niet te doen. Ik zou alles kunnen doen wat ik zou willen. En toch, heel subtiel heel heel subtiel blijft er die Verbinding die precies kenbaar maakt wat werkelijk Wil.
lieve warme groet Kagib
Reacties