14-9-73 Stilte

Laatst, terugkomend van een flinke wandeling langs velden en bossen, liepen we door het bos in de buurt van het grote witte huis. Het bos binnengaand, via de overstap, kreeg ik dadelijk een sterk gevoel van vrede en stilte. Er was niets dat bewoog. Het leek heiligschennis er te lopen, de grond te betreden; het was profaan te praten, zelfs om adem te halen. De grote roodhoutbomen waren volkomen stil; de Amerikaanse Indianen noemen ze de stillen en ze waren ook werkelijk stil. Zelfs de hond joeg niet achter de hazen aan. Je stond stil, had nauwelijks de moed om adem te halen; je voelde je een indringer, want je had gebabbeld en gelachen en het betreden van dit bos zonder te weten wat je zou aantreffen, was een verrassing en een schok, een schok van een onverwachte zegening. Het hart sloeg minder snel, sprakeloos van het wonderbaarlijke ervan. Het was middelpunt van deze hele plek.

Steeds als je het nu binnengaat is er die schoonheid die stilte, die vreemde stilte. Kom wanneer je wilt en het zal er zijn, vol, rijk en onbenoembaar. Elke vorm van bewuste meditatie is niet echt; het kan nooit echt zijn. Bewust proberen te mediteren is geen meditatie. Het moet gebeuren, kan niet worden opgeroepen. Meditatie is geen spel van de geest, geen verlangen of plezier. Elke poging te mediteren is de ontkenning ervan. Wees je slechts bewust van wat je denkt en doet en niets anders. Het zien, het horen is het doen, zonder straf of beloning. Het vermogen om te doen schuilt in het vermogen te zien, te horen. Elke vorm van meditatie leidt onvermijdelijk tot begoocheling, illusie, want begeerte maakt blind. Het was een heerlijke avond en het zachte lentelicht bedekte de aarde.

Krishnamurti