25-10-73 loslaten

Zittend op een rots in een sinaasappelboomgaard strekte de vallei zich voor hem uit en verdween in de plooien van de bergen. Het was vroeg in de morgen en de schaduwen waren lang, zacht en open. Een grote spin, harig en donker, kwam langzaam onder een rots tevoorschijn, hield stil, proefde de ochtendlucht en vervolgde zijn weg zonder zich te haasten. De sinaasappelbomen stonden in lange rijen met hun heldere vruchten en frisse bloesem. De geur van de bloesem was licht doordringend en in de hitte van de zon zou deze intenser en doordringender worden.
De lucht was erg blauw en zacht en alle heuvels en bergen droomden nog. Het was een heerlijke ochtend, koel en fris, met die vreemde schoonheid die nog niet vernietigd was door de mens. De hagedissen kwamen tevoorschijn en zochten een warm plekje in de zon; ze strekten zich uit om hun buik te laten verwarmen en hun lange staarten draaiden zich zijwaarts. Het was een vreugdevolle ochtend en het zachte licht bedekte het land en de eindeloze schoonheid van het leven.

Meditatie is de essentie van deze schoonheid, uitgedrukt of stil. Uitgedrukt neemt het vorm aan, wordt substantie; stil kan het niet in woorden, vormen of kleuren worden gevat. Vanuit stilte krijgen uitdrukking of handeling schoonheid, zijn heel, en komt aan alle strijd, conflict een einde.
De hagedissen gingen in de schaduw liggen en de kolibri's en de bijen zaten tussen de bloesems.
Zonder passie is er geen schepping. Volslagen loslaten brengt deze oneindige passie teweeg. Loslaten met een motief is een ding, en zonder doel, zonder berekening, een ander ding. Dat wat een doel heeft, een richting, houdt niet lang stand, het wordt corrupt en commercieel, vulgair. Het andere dat niet door een bepaalde reden, bedoeling of voordeel wordt bestuurd, kent begin noch einde. Dit loslaten is het ontledigen van de geest van het 'ik' het zelf.
Het loslaten van het zelf is geen wilsdaad, want de wil is het zelf. Elke beweging van het zelf, horizontaal of vertikaal, in welke richting dan ook, blijft binnen de sfeer van tijd en smart. Het denken kan zich misschien wijden aan iets dat verstandig of onverstandig is, redelijk of dwaas, maar omdat het zelf qua structuur en aard fragmentarisch is, zal haar enthousiasme, opwinding, spoedig omslaan in genot en angst. Binnen deze sfeer is het loslaten van het zelf illusoir, van weinig betekenis.

Het gewaar zijn van al deze dingen is het ontwaken voor de aktiviteiten van het zelf: deze aandacht heeft geen centrum, geen zelf. De drang jezelf door identificatie te uiten is het gevolg van verwarring en de zinloosheid van het bestaan. Het zoeken naar een betekenis is het begin van fragmentatie; het denken kan duizenden betekenissen aan het leven toekennen, iedereen schept zijn eigen betekenis wat louter een opinie en overtuiging is en waaraan nooit een einde komt. Wat houdt de drang tot expressie in? Is schepping hetzelfde als het geschapene? Is men echt op zoek naar datgene wat met de hand of met het hoofd wordt voortgebracht, hoe mooi en nuttig dit ook mag zijn? Heeft de van het zelf losgemaakte passie behoefte aan expressie? Is er sprake van scheppen als er een behoefte is, een drang? Zolang er een scheiding is tussen schepper en geschapene, kunnen liefde en schoonheid niet bestaan.
Je kunt in kleur of in steen de meest schitterende dingen voortbrengen, maar als je dagelijkse leven met deze verheven kunst in tegenspraak is - het volledig loslaten van het zelf - dient datgene wat je hebt voortgebracht slechts tot bewondering en wordt het vulgair. Het leven zelf is de kleur, de schoonheid en zijn expressie. Men heeft niets anders nodig.

De schaduwen verloren hun lengte en de kwartels waren rustig. Er waren alleen de rots, de bomen met hun bloesem en fruit, de prachtige heuvels en de overvloedige aarde.


Krishnamurti