26-11-61 verrukking

De avond was helder en de sterren kwamen schitterend en duidelijk tevoorschijn; de bomen keerden zich in voor nacht en het ongeduldige gekwetter van de vogels was opgehouden. Het avondlicht lag op het water.
In dat avondlicht, op die smalle weg, werd de intensiteit van de verrukking dieper, zonder dat er een oorzaak was. Het was begonnen bij het kijken naar een kleine springende spin, die met verbazingwekkende snelheid vliegen besprong en ze fel vasthield; het was begonnen bij het kijken naar het trillen van een enkel blad, terwijl de andere bladeren roerloos waren; het was begonnen bij het kijken naar de kleine, gestreepte eekhoorn, die tegen iets schold, terwijl zijn lange staart op en neer wipte.
De verrukking had geen oorzaak.

Deze ongewone, onverwachte verrukking nam toe in intensiteit. Het had geen oorzaak, geen doel, werd evenmin veroorzaakt door concentratie, die in feite het ontwaken van de totale energie blokkeert. Ze nam toe zonder dat daar iets voor werd gedaan. Ze was als iets buiten jezelf, waarover je geen macht had, geen enkele zeggenschap. Juist in de toename van intensiteit lag zachtheid. Toch was het vitaal en sterk, zonder verdediging en dus intens. Je zou het niet kunnen aankweken, als je dat zou willen; het behoorde niet tot de categorie van het sterke en het zwakke. Het was kwetsbaar als de liefde. Er was niets anders dan dat.
Het komen en gaan van mensen, de rit in de auto en het gesprek, de palmboom, de sterren en de rijstvelden, ze waren er in hun schoonheid en zuiverheid, maar lagen alle zowel binnen als buiten die intensiteit. Een vlam heeft een vorm, een omtrek, maar binnenin de vlam is alleen intense hitte zonder vorm en omtrek.

Krishnamurti