alleen zijn en afzondering

De zon was ondergegaan en de bomen tekenden zich zwart en sierlijk af tegen de donker wordende hemel. De brede, machtige rivier was vredig en stil. De maan was juist zichtbaar even boven de horizon. Ze kwam op tussen twee forse bomen, maar gaf nog geen schaduwen. We liepen over de steile oever van de rivier naar boven en gingen een pad op dat langs de groene tarwevelden voerde. Dit pad was een eeuwenoude weg, het was door vele duizenden betreden, het was rijk aan traditie en het ademde stilte. Het slingerde zich tussen velden, mangobomen, en verlaten heiligdommen door. Er waren ook brede stroken bloementuin en de lucht was vervuld van heerlijke geuren. De vogels installeerden zich voor de nacht en een grote vijver begon de sterren te weerspiegelen.
De natuur was niet mededeelzaam die avond. De bomen stonden afzijdig, ze hadden zich teruggetrokken in stilte en in duisternis. Een paar met elkaar pratende dorpelingen gingen op hun fietsen langs en opnieuw heerste de diepe stilte en de vrede die ontstaat als alles alleen is.

Dit alleen-zijn is iets anders dan de gevreesde schrijnende eenzaamheid. Het is het alleen-zijn van het bestaan, het is ongerept, intens en volledig. Die tamarindeboom kent geen ander bestaan dan zichzelf te zijn. Zo is ook dit alleen-zijn. Je bent alleen, zoals het vuur, zoals de bloem, maar je beseft niet hoe puur en hoe immens dat is. Je kunt pas echt contact leggen als dit alleen-zijn een feit is.
Alleen-zijn bereik je niet door je allerlei te ontzeggen, door je af te sluiten. Alleen-zijn wil zeggen dat je je zuivert van alle motivering, van ieder streven op grond van begeerte, van alle doeleinden. Alleen-zijn is geen eindproduct van de menselijke geest. Je kunt niet de wens uitspreken alleen te zijn. Die wens is enkel een vlucht voor het verdriet van niet in staat zijn contacten te leggen.


Krisnnamurti