sfeerimpressie

Het was heet en vochtig, de lucht gonsde van de geluiden van de grote stad. De wind van zee was warm, het rook naar teer en benzine. Toen op de verre watervlakten de zon rood onderging, was het nog steeds meedogenloos heet. De grote groep mensen die de zaal gevuld had, vertrok algauw en wij gingen naar buiten, de straat op.
De papegaaien kwamen als helgroene flitsen licht terug naar hun slaapplaatsen. Vroeg in de morgen vlogen ze naar het noorden toe, daar waren boomgaarden, groene velden en open land. 's Avonds kwamen ze terug om in de bomen van de stad de nacht door te brengen. Hun vlucht was nooit gelijkmatig, maar altijd wild, luidruchtig, schitterend. Ze vlogen geen ogenblik in een rechte lijn, maar veranderden voortdurend van richting. Naar links, dan weer naar rechts, of ze lieten zich plotseling op een boom vallen. Tijdens de vlucht waren het onrustige vogels, maar wat waren ze mooi, met hun rode snavels en dat goudachtig groen, een ware pracht van licht.

Er kwam een man voorbij die op een fluit speelde, het was een of andere huisbediende. Hij wandelde tegen de helling op, nog altijd spelend, en wij volgden hem. Hij sloeg een van de zijstraten in, zonder een ogenblik op te houden met spelen. Het was vreemd om in een rumoerige stad het lied van de fluit te horen en het geluid drong diep door in je hart. Het was heel mooi en we volgden de fluitspeler een eindje. Verderop zat een groepje mensen met de benen onder zich gekruist aan de kant van de weg en de fluitspeler voegde zich bij hen. We deden hetzelfde en we zaten daar allemaal ontspannen, terwijl hij speelde. Het waren voornamelijk chauffeurs, huispersoneel, nachtwakers, wat kinderen en een paar honden. Er reden auto's voorbij, een ervan bestuurd door een chauffeur. Een mooi geklede dame zat er alleen in, met de binnenverlichting van de auto aan. Iedereen praatte en had het naar de zin, er werd gelachen en er werden gebaren gemaakt, maar het lied van de fluit aarzelde geen ogenblik en er hing een sfeer van verrukking.


Krishnamurti