de wil

Het frisgroene gazon was maar klein en werd omringd door borders kleurige bloemen. Goed onderhouden was het; het moest heel wat zorg vereisen, want de zon deed wat hij kon om het gazon te verbranden en de bloemen te doen verwelken. Net achter deze tuin, na enkele huizen, lag de blauwe zee in de zon te fonkelen met daarop een wit zeilbootje.
Onze kamer keek uit op de tuin, de huizen en de boomtoppen, en vanuit het raam had je, vooral 's morgens vroeg en vroeg in de avond, een prettig uitzicht op zee. Als de zon onderging in de zee trok hij even een lichtrood spoor - maar avondschemering bestond niet. De Avondster placht enige tijd boven de horizon te zweven en dan te verdwijnen. Even hield dan het beginnende maansikkeltje de avondlijke sfeer vast, maar dan zonk ook dat in de rusteloze zee en de nacht spreidde zich over het water.

Met trouw aan principes, hoe oprecht ook, is het nooit eenvoudig; oprechte trouw is de kweekplaats van de wil en de wil zal nooit onthullen hoe het 'zelf'  werkt. Zelfkennis is geen product van de wil, zelfkennis ontstaat door besef te hebben van al onze reacties op het levensgebeuren, van moment tot moment. De wil houdt die spontane reacties tegen en toch openbaren alleen die de structuur van het 'zelf'. De wil is het levenssap van de begeerte; en zo wordt de wil een belemmering voor inzicht in de begeerte.
Onze wil is niet bij machte, onder welke vorm ook, zich passief op te stellen, ongeacht of het om hoog-geestelijke belangen gaat of om diepgewortelde begeerten; en waarheid kan zich alleen manifesteren bij passiviteit, bij alerte stilte. Een conflict speelt zich altijd af tussen twee begeerten, op welk niveau die begeerten ook te vinden zijn. Het ondersteunen van de ene begeerte ten koste van vele andere versterkt alleen maar de weerstand, en die weerstand is een wilsaangelegenheid. Door weerstand kan nooit inzicht ontstaan. Het komt op inzicht in begeerten aan, niet op het overwinnen van de ene begeerte door de andere.


Krishnamurti