over meesters

Wat een rust lag er over de rivier! Twee glanzende ijsvogeltjes scheerden vlak boven de waterspiegel in snelle vlucht heen en weer langs de oever; bijen vergaarden wat water voor hun korven en in het midden van de stroom lag een vissersbootje. De bomen vlak aan de rivier hadden een dicht bladerdek en wierpen zware, donkere schaduwen. De rijst, jong aangeplant op de rijstvelden, was hel lichtgroen en rijstvogeltjes lieten hun lokroep horen. Het was een zo vredig tafereel, dat het jammer leek over onze onbeduidende probleempjes te spreken.
Het tere avondblauw kleurde de hemel. Lawaaiige steden lagen op grote afstand; wel lag er een dorp aan de overkant van de rivier, en een kronkelig pad slingerde langs de oever. Het heldere, hoge stemmetje van een zingende jongen verstoorde geenszins de rust van deze plek.

Wat zijn we toch vreemde mensen; we dwalen naar de meest afgelegen plaatsen op zoek naar iets dat binnen handbereik ligt. Schoonheid is altijd ergens anders, nooit hier; de waarheid is nooit thuis te vinden, maar altijd ergens ver weg. We sjouwen naar het andere eind van de wereld om de Meester te zoeken en de dienaar merken we niet op; we hebben geen begrip van de gewone dingen des levens, van dagelijkse strijd en vreugde, en toch wagen we een poging om het geheimzinnige, verborgene in onze greep te krijgen.
Onszelf kennen we niet, maar we zijn wel bereid hem te dienen en te volgen die ons een beloning in het vooruitzicht stelt, die ons hoop geeft of een heilstaat belooft. Zolang we innerlijk in verwarring leven, zal dat waarop we onze zinnen zetten ook verward zijn. Wanneer je halfblind bent, kun je de dingen niet helder onderkennen; en wat we dan zien is maar gedeeltelijk gezien en dus niet reëel. Dat alles weten we eigenlijk wel, maar onze verlangens zijn zo heftig, dat we erdoor tot schijnwerkelijkheden en eindeloze ellende gedreven worden.


Krishnamurti