leiders en volgers

De late herfstzon scheen ongehinderd door het raam naar binnen en het gedruis van de drukke straat was hoorbaar. De stervende bladeren waren fel van kleur en de lucht was fris en pittig. Als in alle steden viel het contrast op tussen een sfeer van hopeloosheid en onnoembaar leed en het felle avondlicht; de kunstmatige vrolijkheid maakte het contrast nog triester. We schijnen nauwelijks meer te weten wat het is, vrijuit te glimlachen en natuurlijk te zijn; onze gezichtsuitdrukking is gesloten door zorgen en tobberij. En toch tintelde het blad in de zon, terwijl juist een wolk voorbij trok.

Zelfs binnen zogeheten geestelijke bewegingen worden de maatschappelijke indelingen in stand gehouden. Hoe gretig worden adellijke personen binnengehaald en wordt hun een plaats gegeven op de eerste rij! Hoe vaak verdringen zich de aanhangers niet rond beroendheden. Wat zijn we niet begerig naar onderscheidingen en etiketten! Dezelfde hang naar onderscheiding zet zich voort in wat men geestelijke groei noemt: zij die hoog gestegen zijn en anderen die beginners zijn.
In de wereld van alledag is zo'n vurig verlangen nog voor de hand liggend en enigszins begrijpelijk; maar als dezelfde houding wordt aangenomen in een wereld waar zulke dwaze onderscheidingen niet de minste zin hebben, openbaart dat hoe we van de grond af door onze eigen hunkerende begeerten geconditioneerd zijn. Zolang je geen inzicht hebt in die verlangens is iedere poging zich van trots te bevrijden volkomen tevergeefs.

Krishnamurti