sfeermoment

De baby had de hele nacht liggen huilen en de arme moeder had haar best gedaan hem te sussen. Ze zong liedjes voor hem, beknorde hem, knuffelde hem en wiegde hem; maar niets hielp. Waarschijnlijk had de baby doorkomende tandjes; het was een afmattende nacht voor het hele gezin. Maar nu werd de zonsopgang zichtbaar boven de donkere bomen en eindelijk kwam de baby tot rust. Er hing een ongewone stilte, terwijl de hemel lichter en lichter werd.
Dode takken tekenden zich kaal en spichtig tegen de hemel af; ergens riep een kind, er blafte een hond, een vrachtwagen ratelde voorbij en een nieuwe dag was begonnen. Nu kwam ook de moeder naar buiten, met de zorgvuldig in doeken gewikkelde baby in haar armen en nam de weg langs het dorp, waar ze op de bus zou wachten. Vermoedelijk ging ze met hem naar de dokter. Ze zag er moe en aftetobd uit na die slapeloze nacht, maar het kind was nu vast in slaap.

Algauw rees de zon boven de boomtoppen en de dauw fonkelde op het groene gras. In de verte floot een trein en de bergen leken door de afstand koel en schaduwrijk. Een grote vogel, die we gestoord hadden bij het broeden, vloog met veel gedruis weg. Onze nadering moet wel heel plotseling geweest zijn, want ze had geen tijd gehad haar eieren met droge bladeren te bedekken. Er lagen er meer dan een dozijn. Zelfs zonder bedekking waren ze nauwelijks zichtbaar, zo handig had zij ze verstopt, en nu zat ze op een flinke afstand in een boom op de uitkijk. Een paar dagen later kwamen we de moeder met haar jongen tegen; het nest was nu leeg.
Ons pad was koel en schaduwrijk; het voerde door het vochtige bos naar een verre heuveltop en de acacia's stonden er in bloei. Enkele dagen tevoren had het fors geregend en de aarde veerde zacht onder de voeten. We kwamen langs velden jonge aardappelplanten en ver weg in de diepte lag de stad. Het was een heerlijke, goudglanzende morgen. Aan de andere kant van de heuvel voerde het pad weer naar huis.


Krishnamurti