tijd en Eeuwigheid

De hemel hing vol laaghangende wolken en het was een warme dag, ook al speelde er een briesje door de bladeren. In de verte rommelde zacht de donder en een regenbuitje verdreef het stof van de weg. De papegaaien vlogen grillig heen en weer, krijsend zo hard als ze maar konden; een grote adelaar zat op de allerhoogste tak van een boom zijn veren glad te strijken, met een wakend oog op al wat zich onder hem afspeelde. Op een andere tak zat een aapje en van een veilige afstand hielden ze elkaar in het oog. Nu voegde zich een kraai bij het gezelschap. De adelaar zat even doodstil, na zijn ochtendtoilet, en vloog toen weg.
Op de mensen na was de dag volkomen nieuw, niets was gelijk aan gisteren. De bomen en de papegaaien waren niet wat ze gisteren geweest waren; het gras en de struiken ademden een volkomen andere sfeer. De herinnering aan gisteren verduistert de dag van vandaag alleen maar en alle vergelijken belemmert de waarneming. Wat waren die rode en gele bloemen stralend mooi!

Schoonheid heeft niets met tijd te maken. We slepen onze last van dag tot dag met ons mee, nooit hebben we een dag waarover niet de schaduw valt van vele voorafgegane dagen. Onze dagen zijn één enkel continu gebeuren, waarin gisteren zich vermengt met vandaag en morgen; nooit komt er iets tot een einde. We zijn er bang voor ergens een einde aan te maken, maar kan zonder beëindiging ooit iets ontstaan wat nieuw is? Hoe kan er leven zijn zonder sterven? En van zowel het een als het ander weten we bitter weinig af! We beschikken over alle woorden dienaangaande, over alle verklaringen, en daarmee stellen we ons tevreden.
Weten betekent zich herinneren; de herinnering laat zich nooit onderbreken en begeerte is de draad die de ene dag met de andere verbindt. Als er een einde aan begeerte komt is dat het nieuwe. Sterven is het nieuwe, terwijl leven als eeuwige voortzetting niet meer is dan herinnering, iets leegs. Op het moment van het nieuwe vallen leven en dood samen.


Krishnamurti