begeerte

Het had opgehouden met regenen; de wegen waren schoon en het stof was van de bomen gespoeld. De grond was opgefrist en de kikvorsen in de vijver gingen hevig tekeer; het waren kanjers, en ze bliezen hun keel op van genot. Kleine druppels water deden het gras flonkeren en het landschap was vredig na de zware stortregen. Het vee was druipnat, maar terwijl de regen viel zocht het geen enkel ogenblik beschutting en nu graasde het heel tevreden.
Een paar jongen speelden in het stroompje water dat door de regen langs de kant van de weg was gevormd; ze waren naakt en hun glanzende lijfjes en heldere kijkers waren een lust voor het oog. Ze genoten volop en waren dolgelukkig. Ze dachten aan niets anders en ze glimlachten blij toen we iets tegen hen zeiden, ook al verstonden ze geen woord. De zon begon door te komen en de schaduwen werden zwaarder.

Wat is het voor de menselijke geest toch nodig zich te zuiveren van alle denken en steeds leeg te zijn, niet leeg gemaakt, maar gewoon leeg, ontstorven aan alle denken, aan alle herinneringen van gisteren en ook aan het uur dat nog komt! Sterven is simpel en doorgaan kost inspanning, want continuïteit is je inspannen iets te zijn of niet te zijn. Inspanning betekent begeerte, en de begeerte kan pas sterven als de geest ophoudt zich dingen te verwerven.
Het is toch zo eenvoudig om gewoon alleen maar te leven! En dat is geen stilstand. Niet begeren, niet 'iets zijn', niet ergen op uit zijn, dat maakt heel gelukkig. Pas als de geest zich heeft gezuiverd van alle denken, heerst de stilte van het scheppende. De geest kent geen rust zolang hij onderweg is om ergens te komen. Voor de geest betekent 'ergens komen' succes hebben, en succes is altijd eender, aan het begin van de weg zowel als aan het einde. De menselijke geest kan zich niet zuiveren zolang hij zelf het model ontwerpt voor zijn eigen wording.


Krishnamurti