dood en leven

De rode aarde voor het huis was bedekt met massa's trompetvormige bloemen met een gouden hart. Ze waren groot en zachtpaars van blad en verspreidden een heerlijke geur. Overdag werden ze opgeveegd, maar in het duister van de nacht bedekten ze de rode aarde. Het was een sterke klimplant met getande bladeren, die glansden in de ochtendzon.
Een paar kinderen liepen achteloos over de bloemen heen en een man die gehaast in zijn auto stapte, keek er zelfs geen ogenblik naar. Een voorbijganger raapte er een op, rook eraan en nam haar mee, om haar al spoedig weer te laten vallen. Een vrouw die tot het personeel behoord moet hebben, kwam het huis uit, raapte een bloem op en stak die in het haar. Wat waren ze mooi, die bloemen, en wat verwelkten ze snel in de zon!

Kan het bekende, de menselijke geest, ooit het onbekende begrijpen of bevatten? De uitgestrekte hand kan enkel het kenbare grijpen, op het onkenbare heeft ze geen vat. Ervaring willen hebben betekent het denken te laten voortduren, het verleden krachtiger maken en het bekende stimuleren. U zou ervaring willen hebben met de dood, nietwaar? Ook al leeft u, u wilt weten wat de dood is. Maar weet u wel wat leven is?
U kent het leven alleen als conflict, verwarring, onenigheid, vluchtige vreugden en leed. Maar is dat leven? Is leven strijd en leed? In die toestand die wij leven noemen, willen we ervaring met iets buiten het eigen domein van ons bewustzijn. Dit lijden, deze strijd, de haat die in onze vreugde is vervat, dat noemen wij leven; en dan willen we ervaring opdoen met iets wat het tegengestelde is van wat wij leven noemen. Het tegengestelde is de voortzetting van dat wat is, misschien enigszins bijgeschaafd. Maar de dood is niet het tegengestelde. Hij is het onbekende. Het kenbare haakt naar ervaring met de dood, met het onbekende; maar wat het ook doet, met de dood kan het geen ervaring hebben, en dat maakt het angstig.


Krishnamurti