Liefde en begeerte

De kleine trom roffelde een vrolijk ritme en nu zette een herdersfluit in; hun muziek vulde de lucht. De trommel overheerste wel in klank maar voegde zich toch naar de fluit. Als die even zweeg ratelde de kleine trom scherp en helder door, totdat de fluit weer begon te zingen. Het was nog lang voor zonsopgang en de vogels waren nog stil, maar de stilte werd gevuld door de muziek.
In het naburige dorpje werd een bruiloftsfeest gevierd. De avond tevoren was het vrolijk toegegaan; tot laat in de nacht had gezang en gelach geklonken en nu werden de feestgangers door dit muziekje gewekt. Langzaamaan begonnen de naakte takken zich tegen de bleke hemel af te tekenen; een voor een verdwenen de sterren en de muziek hield nu op. Hier en daar riepen of schreeuwden kinderen en bij de enige pomp van het dorp werd luidkeels gekibbeld. Al stond de zon nog beneden de horizon, de dag was nu toch begonnen.

Liefhebben is alles ervaren, maar wie ervaart zonder liefde leeft tevergeefs. Liefde is kwetsbaar, maar ervaren zonder die kwetsbaarheid betekent het intensiveren van begeerte. Begeerte is geen liefde en begeerte laat geen ruimte voor liefde. Begeerte is spoedig uitgeraasd en dat razen heeft iets smartelijks. Begeerte valt niet te remmen; een eind maken aan begeerte door een wilshandeling, haar uitroeien met welk middel ook dat de menselijke geest maar kan bedenken, loopt uit op aftakeling en ellende. Alleen liefde is in staat begeerte te temmen en liefde behoort niet tot het domein van de geest.
Liefde is niet iets dat je kunt plannen en aankweken; ze valt niet met offers of aanbidding te kopen. Geen enkel middel leidt ooit tot liefde. Liefde ontstaat pas wanneer aan het zoeken naar een middel ertoe een eind is gekomen. De schoonheid van de liefde komt alleen tot de spontane mens - alle streven ernaar betekent het einde van de vrijheid. En alleen voor wie vrij is bestaat liefde; vrijheid geeft nooit richtlijnen, legt nooit aan banden. Liefde is haar eigen eeuwigheid.


Krishnamurti