Eenheidservaring deel 2
Er was niets wat los van mij stond; in feite was het zo dat er geen 'ik', geen waarnemer, geen opmerker was, als u begrijpt wat ik bedoel. Er was geen 'ik' die los stond van die boom of van dat papiertje in de goot, of van de vogels die naar elkaar riepen. Het was een bewustzijnstoestand die ik nooit had gekend. Op de weg naar het park is ergens een bloemenwinkel. Honderden malen ben ik daar voorbijgelopen en altijd keek ik even naar de bloemen, als ik erlangs liep. Maar op die bewuste morgen ben ik er voor stil blijven staan.
De spiegelruit was licht beslagen door de warmte en de vochtigheid binnen, maar dat belette me niet de vele soorten bloemen te zien. Terwijl ik daar zo naar stond te kijken, merkte ik dat ik glimlachte en straalde van een vreugde die ik nooit eerder had ervaren. Die bloemen praatten tegen me en ik praatte tegen hen; ik was in hun midden en zij waren een deel van mij. Als ik dat zo zeg, krijgt u misschien de indruk dat ik hysterisch was, lichtelijk gestoord, maar zo was het niet.
Ik had me met veel zorg aangekleed en ik was me er heel goed van bewust dat ik schone kleren had aangetrokken, dat ik op mijn horloge had gekeken, dat ik de namen boven de winkels had gezien, waaronder die van mijn kleermaker, en dat ik de titels van de boeken in de etalage van een boekhandel had gelezen. Alles trilde van leven en ik had het allemaal lief. Ik wás de geur van die bloemen, maar er was geen 'ik' die die bloemen zou kunnen ruiken, als u weet wat ik bedoel. Er was geen scheiding tussen hen en mij. Die hele bloemenwinkel straalde van kleur, het was fantastisch en het moet van een bedwelmende schoonheid zijn geweest, want tijd en tijdsbeleving hadden opgehouden te bestaan.
Ik moet daar meer dan twintig minuten hebben gestaan, maar ik kan u verzekeren dat ik absoluut geen besef van tijd had. Ik kon mezelf slechts met moeite van die bloemen losrukken. De wereld van strijd, zorgen en pijn was er wel, maar eigenlijk was ze er niet. In die toestand hebben woorden geen betekenis, ziet u. Woorden beschrijven, woorden onderscheiden en vergelijken, maar dit was een toestand zonder woorden; er was geen ik die ervoer, er was alleen die toestand, dat ervaren.
gast bij Krishnamurti
De spiegelruit was licht beslagen door de warmte en de vochtigheid binnen, maar dat belette me niet de vele soorten bloemen te zien. Terwijl ik daar zo naar stond te kijken, merkte ik dat ik glimlachte en straalde van een vreugde die ik nooit eerder had ervaren. Die bloemen praatten tegen me en ik praatte tegen hen; ik was in hun midden en zij waren een deel van mij. Als ik dat zo zeg, krijgt u misschien de indruk dat ik hysterisch was, lichtelijk gestoord, maar zo was het niet.
Ik had me met veel zorg aangekleed en ik was me er heel goed van bewust dat ik schone kleren had aangetrokken, dat ik op mijn horloge had gekeken, dat ik de namen boven de winkels had gezien, waaronder die van mijn kleermaker, en dat ik de titels van de boeken in de etalage van een boekhandel had gelezen. Alles trilde van leven en ik had het allemaal lief. Ik wás de geur van die bloemen, maar er was geen 'ik' die die bloemen zou kunnen ruiken, als u weet wat ik bedoel. Er was geen scheiding tussen hen en mij. Die hele bloemenwinkel straalde van kleur, het was fantastisch en het moet van een bedwelmende schoonheid zijn geweest, want tijd en tijdsbeleving hadden opgehouden te bestaan.
Ik moet daar meer dan twintig minuten hebben gestaan, maar ik kan u verzekeren dat ik absoluut geen besef van tijd had. Ik kon mezelf slechts met moeite van die bloemen losrukken. De wereld van strijd, zorgen en pijn was er wel, maar eigenlijk was ze er niet. In die toestand hebben woorden geen betekenis, ziet u. Woorden beschrijven, woorden onderscheiden en vergelijken, maar dit was een toestand zonder woorden; er was geen ik die ervoer, er was alleen die toestand, dat ervaren.
gast bij Krishnamurti
Reacties