geloof

Tussen de chique winkels in stond een enorme kerk en daartegenover een even omvangrijk bankgebouw. In de reusachtige kerk stond een priester in koorhemd en stola te preken over Hem die geleden had omwille van de mensheid. De gelovigen knielden in gebed; rondom hen kaarsen, heiligenbeelden en wierook. De priester hief het gebed aan en de gemeente antwoordde; uiteindelijk verrezen ze en gingen de zonbeschenen straten op en de winkels in met alle tentoongestelde koopwaar.
Nu was het stil in de kerk; enkelen maar waren achtergebleven, in eigen gedachten verzonken. De decoraties, de kleurige gebrandschilderde ramen, de kansel, het altaar en de kaarsen - alles was bedoeld om de menselijke geest rust te geven.

Is God in kerken te vinden of in ons hart? De hang naar vertroosting doet ons illusies scheppen; en het is die hang die ons kerken, tempels en moskeeën doet bouwen. Daarin verliezen we ons dan - daarin of in de illusie van een almachtige staat, en wat werkelijke waarde heeft ontglipt ons; het onbelangrijke gaat ons volledig in beslag nemen.
De waarheid, of wat voor naam je er ook aan wilt geven, is iets dat onze geest nooit kan ontdekken, waar ons denken niet naar op jacht kan gaan; iets waarheen geen pad leidt; dat niet voor verering, gebed of offers te koop is. Als we troost en bemoediging willen, krijgen we die, op welke manier ook; maar in hun kielzog volgen verdriet en ellende. Het verlangen naar vertroosting, naar geborgenheid heeft het vermogen in elke denkbare vorm illusies te scheppen. Alleen als de geest zwijgt kan het werkelijke geboren worden.


Krishnamurti