hitte

Achter de wazige verten lagen het witte strand en de koele zee, maar hier was het onduldbaar heet, zelfs onder de bomen en binnenshuis. De hemel was niet echt blauw meer en het was alsof de zon elk vochtdeeltje had opgeslorpt. Het briesje vanuit zee was gaan liggen en de bergen achter ons, scherp omlijnd en als binnen handbereik, weerkaatsten de brandende stralen van de zon. De hond lag rusteloos te hijgen alsof zijn hart zou springen van de ondragelijke hitte.
Al maandenlang waren week in week uit de dagen wolkeloos en zonnig en de heuvels, eerst groen en mals na de lenteregens, waren nu bruin verbrand en de aarde was hard en droog. Toch boden ook nu de heuvels nog iets van schoonheid, zacht oplichtend voorbij de groene eiken en het goudkleurig hooi, met boven hen torerend de naakte rotsen van het gebergte.

Het pad dat door de heuvels heen naar de hoge bergen leidde was stoffig, stenig en oneffen. Beekjes waren er niet, nergens klonk geruis van stromend water. De hitte was intens tussen deze heuvels, maar in de schaduw van een paar bomen langs de droge rivierbedding was het dragelijk, want hier voelde je een licht briesje door het ravijn uit het dal omhoog komen.
Vanaf deze hoogte was, vele kilometers ver, ook het blauw van de zee te zien. Het was er heel stil, zelfs de vogels zwegen en een blauwe Vlaamse gaai, die lawaaiig aan het ruziën was geweest, hield zich nu rustig. Een bruin hert kwam, alert en op zijn hoede, het pad af, onderweg naar een poel water, overgebleven in de verder droge bedding van de stroom; onhoorbaar bewoog het zich over de rotsen, zijn lange oren nerveus bewegend en met zijn grote ogen elke beweging tussen de struiken volgend. Het dronk volop en zou wel in de schaduw naast het poeltje zijn gaan liggen, maar het moet zich bewust geweest zijn van een menselijke aanwezigheid, al zag het die niet, want het liep als verontrust het pad af en verdween.


Krishnamurti