oud

We zijn oud zo oud.
We weten het alleen niet.
We zijn ver-ouderd.
We zijn uit de tijd.
Hoe mooi en flitsend ons vernisje ook is.
We zijn heel goed in camoufleren.

Camoufleren dat we eigenlijk heel leeg zijn.
Geen eigenheid geen eigen beZieling, beLeving.
Elkaar napraten, wat in de mode is, wat in is.
Zo moet je je kleden.
Zo moet je je gedragen.
Dat kan niet hoor, dat staat niet.
Maar eigenlijk niet echt voor iets staan.
Met de laatste mode meegaan.
Camoufleren, verbergen, achter maskers die steeds makkelijker te handhaven zijn, zelfs meer en meer met ons vergroeien.
Facelifts en zo, een nieuwe neus no problem, dat wat oprekken, zie je er weer stralend jong uit.
Maar we zijn zo oud.
Niets nieuws onder de zon.
Steeds weer hetzelfde in een nieuw jasje.
Steeds makkelijker de leegte verbergen die eronder zit.
Wie ben jij?
Wie ben jij werkelijk?

Zo voorspelbaar voor wie Ziet.
DoorZiet jouw spel.
Het spel wat we met elkaar spelen.
Uiteindelijk inwisselbaar.
Daardoor zo makkelijk programmeerbaar.
We zijn pionnen die bespeeld worden door wie zijn onzichtbaar.

Geen eigenheid.
Geen natuurlijkheid.
Geen vrijheid.
Een gouden gevangenis waarin we elkaar gevangen houden.
Waarin uiteindelijk alles vergankelijk, een illusie is.

Deze tijd is oud, versleten, uitgeleefd, al proberen we het steeds weer nieuw leven in te blazen.
We rennen onszelf voorbij zodat we ons niet hoeven te realiseren dat onze tijd voorbij is.
Worden geleefd door alles wat bepaald is door cultuur religie of wat dan ook. We laten ons bepalen door media-manipulatie en we weten het zelf niet meer. We denken dat dit het is. Dat dit het leven is, dat dit leven is. Want iedereen is toch zo.
We moeten ons allemaal voegen naar de norm, passen in een heel verwrongen vorm.
En dit gaat ten koste van zoveel.
Zoveel dat nu geen ruimte kan krijgen.

Een gevoelig hart wordt vertrapt want het past niet in het kader waar alles in gepast moet worden. Zo moet je zijn, en niet anders.
Anders ben je ziek, krijg je een pilletje wordt je weer normaal.
Zo kun je genormaliseerd worden. Onderdrukt wat gezien wil worden.
Alles krijgt etiketjes want dan kunnen we het categoriseren, ADHD, ADD, autisme. Het zijn de nieuwe mode-woorden.
Maar er moeten steeds weer nieuwe woorden uitgevonden worden.
Wat is dan nog normaal?
Niet wordt gerealiseerd dat wat wij normaal noemen heel relatief is.
En daardoor kan niet gerealiseerd worden wat in potentie in ons aanwezig is.

We zijn oud zo oud.
We zijn verouderd.
Maar willen we dit weten?
Willen we dit voelen?
Willen we hierbij stilstaan?
Dat we uit de tijd zijn, onze tijd voorbij is?
Dat we zo niet verder kunnen gaan?

Grenzen die overschreden worden binnen technologische ontwikkelingen.
Waar gaat de mens heen als er geen openheid is voor wat werkelijk nieuw, vernieuwend eeuwig jong en fris is?
Wat binnenin is?
Een vergroeien met de apparaten die we zelf uitgevonden hebben?

Wil jij zo door leven?
Wie ben jij?
Wie ben jij werkelijk?
De tijd zal het leren.
Ja de tijd zal het ook jou leren.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/kvwENubmS0