zonder Liefde

Afwezigheid van Liefde is het begin van elke vorm van menselijke nood.

Maar dan ook echt met een hoofdletter.
Komt al ons handelen, al ons vechten, ons wedijveren, onze strijd, ons groot willen zijn, of klein voelen. De competitie wie de mooiste is, de beste, het meeste geld heeft, de mooiste spullen heeft... Komt al ons verlangen, al onze verwachtingen niet voort uit dat deze Liefde er niet is?
De Liefde die alleen Liefde is?
Maar ja, we weten niet beter. Het is ons met de paplepel ingegoten dat we het buiten moeten zoeken, in mensen, in dingen, en niet binnenin.
En daardoor gaan we steeds weg van de Kern. Verliezen we de Verbinding en zijn we daardoor diep, diep binnenin uiteindelijk niet heel eenzaam?
Maar wordt deze eenzaamheid niet altijd zichtbaar omdat we zoveel hebben om ons mee te vullen, op te vullen? Waar we mee vol zitten, wat ons bezig houdt, ook ideeën, geloven. Alles waarmee ons denken vol zit, ons hoofd, ons hart.
Zoveel mogelijkheden om te vluchten voor deze eenzaamheid?
Maar in de kern, wat blijft er over als alles verdwijnt waarmee we ons gevuld hebben?
Als we niet steeds bevestigd worden in dat waar we mee gevuld zijn?
Zolang die Liefde er niet is, is dan niet alles heel vluchtig, en vervluchtigt alles in de tijd? En vluchten we hier niet voor, om dit niet onder ogen te zien, onder ogen te hoeven zien?

Allemaal vragen, en de antwoorden?
Als ik naar mezelf kijk, ja, ben eigenlijk al vele jaren niet meer eenzaam.
Waarom niet?
Juist, omdat ik iets in mezelf gevonden heb wat vervulling heeft gegeven aan alles. Wat gewoon Liefde is, waarin alles tot rust en verstilling is gekomen. Geen vechten meer, geen strijd, eigenlijk ook geen verlangens, geen verwachtingen, geen angst, geen verdriet, geen hoop, geen wanhoop. Eigenlijk helemaal leeg.
En toch helemaal vol.
Gevuld, vervuld door die Liefde waar meer en meer ruimte voor heeft mogen komen omdat ik verdween. Alles wat ik dacht te zijn, dacht dat was, dacht te moeten zijn.
Het is niet van het denken, niet van emoties, het blijft over.
Dat is de eenvoudige Waarheid, de Liefde blijft over en was er altijd al. Het is de enige werkelijkheid die blijft als de rest verdwenen is.
Hoe kan daarin nog eenzaamheid zijn als het een is met alles, verbonden met alles en iedereen? Als een vanzelfsprekendheid, heel natuurlijk en eenvoudig.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/3Oy9A6waPB